Gesterkt door de verhalen van andere jongeren

26 september 2024

“‘Ik heb er zin in’, zijn zijn woorden als we in de klas gekomen zijn! De energie spat van hem af. Hij vertelt over zijn zomerse avonturen. Hij heeft genoten en de dagen optimaal benut met zijn vrienden. Hij doet de dingen die bij een puber horen en als je niet beter zou weten zou je denken dat hij dit al jaren zo doet.” Carlijn Willems vertelt over een jongen die vastgelopen was in het onderwijs, maar een enorme transformatie doormaakte in een klas voor thuiszitters.

Daar komt-ie aan, hij zwaait. Hij zet zijn helm af en met een glimlach van oor tot oor stapt hij van zijn scooter af. ‘Wil je een stukje achterop’, vraagt hij. Ik bedank hem voor het aanbod. Ik luister aandachtig naar alle snufjes die op zijn scooter zitten. Trots als een pauw vertelt hij hoe hij bepaalde keuzes heeft gemaakt. Hij vraagt wat ik van de kleur vindt, ik geef hem terug dat ik het een prachtige kleur vind. Hij beaamt het en wrijft trots over het gespoten deel van de scooter.

Zorgvuldig zet hij hem op slot en met zijn helm onder zijn arm loopt hij vooruit. Fier rechtop. Met zijn schouders naar achter en zijn neus in de zon. De vakantie en de zon hebben hem goed gedaan, zijn huid is bruin gekleurd. Zijn haren zijn blonder geworden. Met grote zelfverzekerde passen loopt hij de school binnen.
‘Ik heb er zin in’, zijn zijn woorden als we in de klas gekomen zijn! De energie spat van hem af. Hij vertelt over zijn zomerse avonturen. Hij heeft genoten en de dagen optimaal benut met zijn vrienden. Hij doet de dingen die bij een puber horen en als je niet beter zou weten zou je denken dat hij dit al jaren zo doet.

Ik ken zijn weg en loop al een aantal jaren met hem mee. En deze weg was verre van vlak. Ruim vier jaar geleden kwam hij in mijn groep. Als een klein, onzeker jongetje. Hij durfde je niet aan te kijken en verstopte zijn blik achter zijn brilletje. Praten deed hij nauwelijks en als hij sprak waren dat korte zinnen met sociaal wenselijke antwoorden. Hij liet zich niet in de kaarten kijken en het duurde jaren voordat hij zichzelf begon uit te spreken.
Hij waagde zich niet aan door de school lopen. Hij was uiterst efficiënt met lopen en liep geen stap extra dan naar de klas en naar de voordeur.

Hij vond erkenning binnen de groep met jongeren en voelde zich gesterkt door de verhalen van de andere jongeren die vastgelopen waren in het onderwijs. Hij was niet alleen met nare ervaringen. Er waren met grote regelmaat momenten dat hij besloot niet naar school te komen, maar onder zijn dekbed in bed te blijven liggen.

Iedere keer opnieuw stemden we samen met ouders af wat helpend was. We zorgden dat we er juist ook op momenten waren dat het hem niet lukte. Of we nu naast zijn bed zaten of hem ondersteunden in de transfer naar school...we bleven geduldig en gaven niet op!

En zie hem nu...wat een transformatie heeft deze jongen doorgemaakt. Ja, natuurlijk blijft hij zijn kwetsbaarheden houden en ja, natuurlijk zullen er terugvallen komen. Maar als ik hem zo door school zie lopen, rechtop en zelfverzekerd met zijn blik de wereld in, dan voel ik zoveel vertrouwen in hem. En nog veel belangrijker; hij voelt het vertrouwen in zichzelf. Hij mag er zijn en hij doet er toe!

Carlijn Willems is leerkracht op vso De Bodde en eigenaar van coachingspraktijk Stoei en groei coaching & bewustwording