De trainer

11 juli 2023

Met veel plezier kijkt Marco Martens naar de voetbaltrainingen van zijn zoontje. Uiteraard om het tomeloze spelplezier van zijn spruit, maar evenzoveel geniet hij van de pedagogische inbreng van de trainer, die de kinderen volop motiveert. 

Mijn zoontje (4) wil graag voetballen. Soms mag hij meedoen met de oudere jongens (8) in het speeltuintje van de wijk. Ze spelen hem de bal toe als de tegenstander op de eigen helft tussen de glijbaan en de trampoline staat: 'Hier, pass 'm maar naar voren!' Zodra de tegenstander dichterbij komt en de intensiteit omhoog gaat, wordt hij over het hoofd gezien. Het deert 'm niet: 'Ik ben wel keep!', roept hij dan.

Over anderhalf jaar, als hij 6 wordt, is hij welkom bij een club. Tot die tijd struinen we initiatieven in de wijk af zodat hij in zijn roodwitte shirt zijn energie kwijt kan. Zo organiseerde Feyenoord een zomerse trainingsmodule voor de kleintjes op het complex naast Varkenoord. Na de eerste training fietsten we terug naar huis en wees hij bij het passeren glunderend naar De Kuip: 'Papa, volgende keer wil ik hier voetballen.'

Tijdens de spelinstructies wordt er regelmatig een beroep gedaan op de papa's en mama's. Van een inworp tot een tikkie terug; dit doen we met z'n allen, als één legioen om onze vier- en vijfjarige sterspelertjes heen. Aan het einde van de training worden ze bij elkaar geroepen en legt de trainer ze, met zijn hand voor zijn mond, uit hoe ze een ereronde maken. Een enkeling benut daarbij het hele veld, het gros rent drie kleine rondjes rond de middenstip. Het applaus is er niet minder om.

In de wijkkrant lezen we over een zaalvoetbalclub in oprichting die neerstrijkt in de sporthal om de hoek. Ook hiervoor is hij eigenlijk te jong, maar hij mag op ons verzoek een paar keer meetrainen met de grotere jongens. Het teamshirt dat hij krijgt, komt tot zijn enkels.
'Vandaag ga ik scoren, papa!' voorspelde hij op weg naar de training. Als hij even op zijn beurt wacht bij een dribbeloefening, speuren zijn ogen de tribune af. Ik zwaai trots naar hem, hij zwaait met een grote glimlach terug. Als het fluitsignaal aangeeft dat het zijn beurt is, heeft hij alleen nog oog voor de bal.

De training wordt afgesloten met een partijvorm. Mijn zoontje zit in het team zonder hesjes. De eerste minuten raakt hij de bal niet, de jongens zijn toch iets te groot. 'Kijk naar hem,' roept de trainer, 'daar ligt ruimte!' Mijn zoontje krijgt de bal. Onder druk van de aanstormende tegenstander, wil hij de bal naar zijn keeper spelen. Een onvoorspelbare bal, merk ik aan het uitblijven van een reactie van de keeper. Tel daarbij op dat de pass niet helemaal zuiver was en zo het eigen doel binnen rolt.

Nog voordat mijn zoontje zich realiseert wat er gebeurde, rent de trainer op hem af: 'Wat goed dat je had gezien dat hij vrijstond!' Een ferme klop op zijn schouder. Daar was op het gezicht van mijn zoontje die glimlach weer. Zijn team in de aanval nu. Met zijn herwonnen zelfvertrouwen sprint hij naar voren. Zijn medespeler ziet het en gunt hem de bal. Mijn zoontje tikt de gelijkmaker binnen. Naar wie hij toe rende om met een highfive zijn doelpunt te vieren? Naar de trainer.