‘Dat ongemak dat we als leraren delen met elkaar, hoe doen we dat eigenlijk? Hoe doen we dat als we geen antwoord hebben, als er in een situatie weer een ander laagje wordt aangeraakt, waarvan je denkt; oh, help!’

Het pleidooi voor het ongemak dat Bart Bleijerveld aan het einde van deze NIVOZ-podcast houdt, komt niet ‘vanuit het niets’ op tafel. Zijn verhaal over het docentschap en de ontwikkelingen bij ArtEZ, zijn aanwezigheid bij het Utrechtse wijkcultuurhuis het Wilde Westen en zijn rol als vader kent een rode draad. En dat is dat alles en iedereen er mag zijn. Hoe ongemakkelijk of privé het soms ook is. ‘Mensen scheiden hun werelden. Ik ben professional, wijkbewoner en ik voed vier kinderen op. En dit is ook de plek waar ik mijn moeder verzorg. In ons werk hebben we het daar dus ook over. Dat neem je allemaal mee, dat mag en moet er zelfs zijn. Zeker als het gaat over kunst en cultuur.’

Lesgeven en kunst gaan over zingeving en betekenisgeving, zo vertelt Bleijerveld wat hem betreft. En dat is zó persoonlijk. Mensen leren van mensen stond er al eens boven een essay dat hij in 1997 schreef. Hij spreekt over Roland Barthes en De dood van de auteur - over lesgeven in het hier en nu en raakt bevlogen over wat hij bij studenten ziet gebeuren. ‘Ze schakelen binnen no time van een soort puberale havo-leerling naar een volwassen hbo-student die gewoon op een professionele manier kijkt naar een situatie.’

Vertrouwen is de basis van zijn onderwijswerk en dat sluipt ook steeds nadrukkelijker in de opleiding en het samenwerken bij ArtEZ. ‘Het gaat heel erg over de onderzoekende houding van de student, maar die kunnen we alleen maar voeden als we zelf onderzoekende houding zijn. Dus ik heb ook een persoonlijk traject. Een student zei laatst: jij bent eigenlijk het onderwijs aan het humaniseren. Wauw, dacht ik gelijk, dat moet ik op mijn LinkedIn zetten.’

Een aantal keren valt het woord spelen, de energie waar hij het meest in ontdekt, waarmee hij ook heel veel in beweging krijgt. En langzaam komt ook  een begrip als embodiment om de hoek, het belichamen of bewonen van jezelf in de lessituatie. Met studenten onderzocht hij ‘het niets’ al eens, in de module ex-Nihilo. En bij ArtEZ wordt inmiddels academie breed gesproken over de not yet, een staat van zijn met dat wat in wording is. ‘Kijk, bij ArtEZ dragen we het citaat van Samuel Beckett: Fail again, fail better. Maar als je dat echt leeft, moet je dat als organisatie ook doen, anders is het gelul. En dat zijn we nu in de opleiding aan het proberen. En dat is waanzinnig.’