Ik bleef trouw aan de kinderen, ik kon niet anders

27 november 2023

Zo ongeveer tijdens elk functioneringsgesprek in het regulier onderwijs kreeg Bart Heeling hetzelfde te horen: ‘Pedagogisch ben je heel sterk hoor Bart, maar ... ‘ Om vervolgens anderhalf uur lang te horen wat er niet goed was. Terwijl hij toch gelukkige leerlingen zag. Bart Heeling vertelt in dit blog over waarom en hoe hij tóch andere keuzes maakt dan van hem verwacht wordt.

Zo ongeveer tijdens elk functioneringsgesprek in het regulier onderwijs kreeg ik hetzelfde te horen: ‘Pedagogisch ben je heel sterk hoor Bart, maar ... ‘ Om vervolgens anderhalf uur lang te horen wat er niet goed was.  Ik moest tóch wat consequenter zijn, de timer gebruiken en het stoplicht op rood zetten wanneer het stil moest zijn.  Ik moest differentiëren in niveau, de drukke leerling vooraan zetten en kinderen leren om hun aandachtsblokje te gebruiken.
Ik moest kortere instructie geven, directer en explicieter en hoge verwachtingen uitspreken.
Ik moest m'n lokaal opruimen en regels visualiseren. Ik moest.

Volgens een afvinklijstje.

Wat de directrice misschien niet zag, was hoe lekker de kinderen in hun vel zaten, hoe leuk ze het samen hadden en hoe blij de ouders daarmee waren. De gekke meester met grapjes en gitaar. Ik bleef trouw aan de kinderen, ik kon niet anders.

Op één van de reguliere scholen waar ik gewerkt heb, heeft een kleine groep kinderen mij vierenhalf jaar als meester gehad. Dat is bij toeval zo gegaan. Het waren combinatiegroepen en door wisselingen schoof ik telkens met hen mee. Van halverwege groep 4 tot aan groep 8. We leerden elkaar goed kennen. Ook de ouders. Mijn mooiste onderwijsjaren, thematisch werken en ervaringsgericht. Kamp en musical.
Het afscheid herinner ik me nog goed ... ook al is het inmiddels al jaren geleden.

Maar nu werkt één van deze leerlingen als stagiaire bij ons op school! Ze doet HBO social work en het gaat erg goed met haar. Ze blikt terug op 'onze tijd':
‘Bij jou was het altijd gezellig, Bart, en je was nooit boos! En natuurlijk de luie stoel in je klas!’
Op mijn vraag hoe het met de rest van de groep is gegaan, zegt ze me dat ze elkaar nog steeds zien en dat het met hen allen heel goed gaat.

Waar ik vooral benieuwd naar ben, is hoe het didactisch verder is gegaan. Het punt waarop ik continu negatief werd beoordeeld als leerkracht.
‘Goed! A. en P. doen universiteit, T. en L. doen HBO net als ik. L. studeert toch met je zoon in Groningen? En J. heeft z'n MBO afgemaakt, waar hij heel blij mee is.’
‘Laat me raden; techniek zeker?’
‘Haha, inderdaad, waar hij zich toen al fijn bij voelde.’
En ik denk terug aan hoe ik hem daar toen in gestimuleerd heb, omdat hij zo onzeker was.
Deze groep heb ik het grootste deel van hun basisschooltijd onder m'n hoede gehad. Ze zijn allemaal verder gegaan met hun ontwikkeling ... uiteraard.

Stop dus met dat gehamer op hoe het móét, maar timmer aan de weg met dat waar het werkelijk om draait: kinderen die met plezier naar school gaan en zich veilig voelen. Pas dán sla je de spijker op z'n kop.

De ontwikkeling van kinderen stagneert wanneer je hen onder de duim houdt. Kinderen groeien van ruimte, vertrouwen en aandacht.

Dit blog is met toestemming overgenomen van de LinkedIn-pagina van Bart Heeling

Bart Heeling heeft in 2011 een master special educational needs als gedragsspecialist afgerond en werkt sinds enkele jaren als leerkracht in het speciaal onderwijs cluster 4.