De hoofdmeester had mijn hele familie al in de klas gehad en had geen open vizier meer

22 november 2015

'Zo, dus jij bent er een van Krogt!?' Haar grote, kromme wijsvinger wijst toch echt naar mij. Haar kraalogen kijken mij priemend aan. Vanaf haar podium met bureau buldert ze verder. 'Jouw vader zat de eerste dag al in het kolenhok, dus pas maar op meissie.' Daar zat ik dan, zes jaar oud, in mijn mooiste jurk, twee dagen daarvoor nog jarig. Marleen van der Krogt vertelt over haar eerste schooldag op de dorpsschool, in 1976. Over een grote familie van harde werkers en over de angst om fouten te maken, om 'stomme vragen' te stellen.



De eerste schooldag in de eerste klas van de lagere school. 1976.
Hoe ik me voelde weet ik niet meer precies.
Wat ik wel nog weet is de angst om fouten te maken, om 'stomme vragen' te stellen, om op te vallen.

Een katholieke dorpsschool. Mijn hele familie ging er naar toe. Alle ooms en tantes en natuurlijk mijn vader-die-de-eerste-dag-al-in-het-kolenhok-zat. Deze juf kende mijn familie dus goed. Ze had ze allemaal in de klas gehad. Een grote familie van harde werkers. Studeren, verder leren kwam niet voor. Mijn vader zou zeker het bedrijf van opa overnemen als oudste zoon.

De verwachtingen op school waren niet zo hoog. Ook niet voor de volgende generatie.
Dat bleek voor mij in de 6e klas.
De Hoofdmeester.
Ook hij had de 'hele familie' in de klas gehad.
Geen open vizier meer.
Geen hoge verwachtingen.

In een gesprek vertelde hij mij dat de huishoudschool een prima plek was voor mij. Misschien was dat zo.
Eenmaal in het onderwijs werkend heb ik me vaak afgevraagd of mijn potentieel wel echt aangesproken is.
Of hij mij echt gezien heeft. Of dat extra momentje uitleg me verder gebracht zou hebben.

Het zijn altijd de vragen achteraf. Ik heb ze ook aan mijn ouders gesteld.
Lastige vragen.
Mijn ouders hadden een groot vertrouwen in de Hoofdmeester, zij stelden geen vragen. En ja, de hoofdmeester, die al jaren de scepter zwaaide had er voor geleerd, hij wist het wel toch?
Het advies werd gegeven en ik vervolgde mijn weg op de Leao. Met het allergrootste gemak en nog steeds bang om 'stomme vragen' te stellen, doorliep ik die vier jaren.

Er zijn momenten geweest van schaamte. Schaamte voor mijn vooropleiding.
Ik heb dat inmiddels van me afgeschud. En toch, soms steekt het toch de kop op, de 'stomme vragen'.
Het gevoel dat het mij ontbreekt aan kennis en inzicht. Dat mijn plafond bereikt is. Dat iemand er doorheen prikt. Dat duurt altijd kort.

Vaker zijn er momenten dat ik me bewust ben van mijn 'verhaal'.
Wanneer de inspectie vraagt om populatiecijfers en daarop gebaseerde prognoses.
Wanneer kinderen uit gezinnen met laagopgeleide ouders niet genoeg uitgedaagd worden.
Wanneer volwassenen opmerkingen maken als: “Dat is ook logisch met zulke ouders”.

Voor alle kinderen, altijd hoge verwachtingen hebben. Er mogen geen kinderen uitgesloten worden van hoge verwachtingen door hun 'verhaal'.
Het potentieel van ieder kind kind optimaal benutten.

Het is mooi om schoolleider te zijn.

Marleen van der Krogt is oud-schoolleider en tegenwoordig docente Pedagogische Tact.