De 18-jarige Eva: 'Ik heb alles. Je zou kunnen zeggen dat ik té veel heb.'

3 april 2018

'Als dit ‘Panem’ zou zijn (het fictieve land uit The Hunger Games) zijn wij Het Capitool. Waar mensen bezig zijn met veel eten, modetrends en het vermaken van zichzelf. Waar ze zich zorgen maken over de kleur van hun haar. En zo zie ik mezelf', schrijft de 18-jarige Eva Mooi. Ze is zich bewust van haar bevoorrechte positie, in een welvarend en vredig land. In het kader van de Verhalencompetitie van Randstad Onderwijs reflecteert Eva op wie ze is en kijkt ze meteen ook naar de toekomst.

Zal ik je eens vertellen wie ik ben? Ik ben een blank, zeventienjarig meisje dat bezig is met het behalen van haar havodiploma in Nederland. Ik ben ongeduldig, maar snel gemotiveerd. Ik ben nieuwsgierig naar nieuwe dingen.

Ik krijg elke week zakgeld, waarmee ik naar concerten kan gaan en kleren van kan kopen. Mijn eigen stijl bepalen, omdat we geen schooluniformen hebben op school. Ik heb een paar hobby’s waar ik energie van krijg en waar ik blij van word. Ik zwem elke week een paar keer. Daar word ik rustig van.
Ook scouting is een betekenisvol aspect in mijn leven. Ik heb daar ontzettend lieve mensen ontmoet waar ik mee ben opgegroeid. Ik weet dat ik bij die mensen terecht kan. Daarnaast werk ik in de vakanties met bejaarden. Ik help ze in het huishouden. Het is heerlijk werk, en de mensen zijn me erg dankbaar.

Nederland. Mensen dromen van Europa. Sommige mensen zijn zo jaloers op ons. Waarom zijn ze ‘hier’ zijn geboren in plaats van Europa? ‘Hier’ is waar iedereen hard werkt voor eten. Waar iedereen blij is als er een dag een andere maaltijd op tafel staat. School zou geweldig zijn, maar niet realistisch.

Kinderen werken in fabrieken waar ze dingen in elkaar zetten voor de mensen in de consumptiemaatschappij. Broeken met gaten erin en telefoonhoesjes die na een maand niet leuk genoeg meer zijn. Ik ben ook een consument. Van kinderarbeid. Een consument van goedkope kleding, speelgoed en technologie.

Nederland. Als dit ‘Panem’ zou zijn (het fictieve land uit The Hunger Games) zijn wij Het Capitool. Waar mensen bezig zijn met veel eten, modetrends en het vermaken van zichzelf. Waar ze zich zorgen maken over de kleur van hun haar.

En zo zie ik mezelf. Als een bewoner van het Capitool. Ik heb alles. Je zou kunnen zeggen dat ik té veel heb. Ik kan nooit kiezen. En dat heeft niets te maken met mijn karakter. Dat heeft te maken met de vele keuzes die ik aangeboden krijg.

Als ik in een arm land zou wonen waar ik moet werken in een donkere fabriek, weet ik niet of ik het zou kunnen volhouden. Wat ik wel weet, is hoe ik het zou doen als ik in Europa zou wonen. Ik zou mijn rijbewijs halen. En dan gaan reizen. Veel verschillende dingen eten. Niet elke dag hetzelfde.

Ik zou ook gezond eten, zodat ik lang blijf leven. Ik zou op vakantie gaan naar een land met veel zon. Zo krijg je genoeg vitamine D binnen. Na al mijn reizen zou ik gaan studeren. En als ik dan mijn diploma heb kan ik mijn eigen bedrijf opzetten en innovatieve projecten opzetten om mensen te helpen. Omdat ik eigen baas ben kan ik zelf mijn vakanties inplannen. Ik kan doen wat ik wil. Eten wat ik wil. Afspreken met vrienden die ik al een tijd niet heb gezien. Ik zou alles doen, wat ik kan doen.

Ik wil doen wat ik kan doen. Me er bewust van zijn dat ik dat kan. Ik ben een van de meest bevoorrechte personen in de hele wereld.
Daar moet ik iets mee doen.
Daar ga ik iets mee doen.

Met de vraag ‘Zal ik eens vertellen wie ik ben?’ wil Randstad met de verhalencompetitie #wordenwiejebent scholieren uitdagen en verwoorden hoe ze een antwoord hierop zouden formuleren. ‘Want als jij in staat bent om in deze snel veranderende maatschappij te vertellen wie je bent, waar je naartoe wilt en wat anderen daarin van jou kunnen verwachten, ga jij niet alleen kansen zien maar ben je ook beter in staat die te benutten’, zo schrijft Suzanne von der Dunk, directeur van Randstad Onderwijs. In 2016, 2017 en 2018 organiseerde Randstad Onderwijs in samenwerking met VanDijk deze verhalencompetitie, bedoeld voor scholieren van 12-18 jaar van het vmbo, havo, vwo en mbo. Dit is een bijdrage uit het gebundelde boekje uit 2017.