Binnen de lijntjes kleuren

24 januari 2024

Zo af en toe krijgt Bart Heeling de negenjarige Hope op bezoek vanuit een andere klas. Ook vandaag is ze er weer, en aan het bureau van Bart begint ze aan een kleurplaat van een paard. Hoewel Hope duidelijk maakt dat ze het belangrijk vindt dat Bart wel binnen de lijntjes kleurt, is het het gesprek zelf dat beide deelnemers blij maakt.

‘Jij bent écht mijn 'lievelingsmeester Bart'!’
‘En jij bent mijn 'lievelingsleerling Hope'.’
Ik krijg een enigszins onhandige maar welgemeende knuffel van Hope, een meisje uit een andere klas. Ze komt graag op bezoek, wanneer ze zich druk voelt of even een kleine verandering nodig heeft. Haar juf komt haar dan even brengen, zoals nu ook weer.

In eerste instantie zei ze enkel 'lievelingsmeester', maar dat vond ik een te grote eer, want er lopen hier alleen maar fijne meesters en juffen rond. Daarom heb ik het voor haar herkaderd in 'lievelingsmeester Bart', wat ze mooi heeft opgepakt. Er is namelijk maar één meester Bart op onze school.

Vandaag besluit ze om op mijn bureaustoel te gaan zitten, wat ik helemaal niet erg vind. Mijn werkplek is vooral in de klas in plaats van achter m'n bureau. Hope begint aan een kleurplaat van een paard, die ze even daarvoor zelf heeft uitgezocht. We maken samen een paardengeluid en voor een meester kan ik dat best verdienstelijk.

Wanneer ik m'n rondje door de klas heb gemaakt en weer terugkom bij mijn bureau, gebiedt ze mij om met haar mee te kleuren. ‘Hier meester, neem deze bruine stift maar. Jij kleurt het lichaam.’
Ik begin met kleuren en direct zegt ze: ‘Wél binnen de lijntjes hè! Laatst helpten twee jongens uit m'n klas mee, maar die kleurden niet binnen de lijntjes. Toen werd ik boos!’
Ik voel meteen de druk en vraag of ze bij mij ook door het lint gaat, want ik doe gewoon m'n best.
‘Nee hoor, maak je geen zorgen,’ zegt deze negenjarige.
‘Ik ben wel blij dat ik met jou zit opgezadeld,’ zeg ik. Ik geloof niet dat ze mijn grapje snapt. Maar dat maakt helemaal niet uit binnen deze context van verbinding. Gouden momenten komen ongepland.

‘Mijn naam betekent trouwens 'wens en hoop',’ zegt ze opeens.
‘Dan kan ik jou dan ook zó noemen?’
‘Nee, natuurlijk niet, ik heet gewoon Hope.’
‘Mijn naam betekent Grote Sterke Intelligente Leider, maar je kunt me gewoon meester Bart noemen.’
Ze grinnikt, of het is meer hinniken, en ondertussen ontspant ze zich. Kinderen in het cluster 4 onderwijs hebben vaak al veel meegemaakt. Samen kleuren we heerlijk binnen de lijntjes.

Het is januari en de gekte van december lijkt alweer lang achter ons. Ook het weer lijkt zich volledig te transformeren en is geen schim meer van wat het slechts een week geleden nog was.

Wanneer een klasgenootje haar komt halen voor de gymles, vergeet ze haar hele kleurplaat. Die leg ik vervolgens op haar tafel in hun klas.

Daar is weer het besef: het echte geluk (en ontwikkeling) bevindt zich in het proces, niet in het resultaat.

Dit blog is met toestemming overgenomen van de LinkedIn-pagina van Bart Heeling

Bart Heeling heeft in 2011 een master special educational needs als gedragsspecialist afgerond en werkt sinds enkele jaren als leerkracht in het speciaal onderwijs cluster 4.