‘Ze is de boel aan het bespelen’, zegt meester Gert-Jan
1 juli 2020
Schoolpedagoog Astrid Bakker begeleidt een meisje dat zich snel onveilig kan voelen op school. Als er na wat een goed gesprek leek toch hele andere signalen komen vanuit de thuissituatie, is er complete verwarring. 'Heeft zij me nu een uur lang voorgelogen? Ben ik er ingetrapt? Ik begrijp het niet.'
Ik loop door de gang van de school. Ondertussen schieten deze gedachten door mijn hoofd en voel ik boosheid opkomen. De lege gang door, de trap af.
Mijn telefoon heb ik in mijn handen en ik schrijf al lopend een appje naar de IB'er van de school. Vol ongeloof app ik haar: ‘Check je mail! Heeft Steffie mij er ingeluisd vandaag? Ik twijfel aan mijn eigen gevoel van ‘het kind zien’. Ik dacht oprecht dat Steffie eerlijk tegen mij was?!’
Het verhaal van Steffie begint een aantal maanden geleden. Zij heeft een zware tijd achter de rug. Steffie kwam van een andere school waar ze niet langer kon blijven, omdat zij daar een nare gebeurtenis had meegemaakt met een klasgenoot. Ze was op zoek naar een veilige omgeving om weer vertrouwen te krijgen in haar omgeving, in leerkrachten en in klasgenootjes. Samen met Steffie, haar ouders, de IB’er en haar leerkrachten zijn we aan de slag gegaan.
Afspraken werden gemaakt, mogelijke onveilige situaties werden tot het minimum beperk en ik had wekelijks een gesprekje met haar. In eerste instantie spraken we veel over wat er gebeurd was. Ik merkte dat ze daar wel huiverig voor was. Maar voorzichtig mocht ik dichterbij komen, gaf ze me steeds iets meer vertrouwen en kreeg ik stukje bij beetje zicht op wat er was gebeurd.
De afgelopen weken groeide bij Steffie steeds meer het vertrouwen in haar leerkrachten en bewoog ze zich meer ontspannen door de school. Mooi om te zien.
Twee weken geleden was ze een week thuis wegens ziekte. Daarna begon het te rommelen. Vader mailde naar school dat hij Steffie nog wat langer thuis zou houden. Steffie had namelijk aangegeven dat ze zich onveilig voelde op school. De IB’er nam contact op met vader. Samen bespraken ze wederom de afspraken die er speciaal voor Steffie zijn, zodat zij zich veilig kan blijven voelen. Vader twijfelde, hij gaf aan Steffie serieus te willen nemen. Uiteindelijk spraken ze af dat Steffie toch weer zou komen en dat ik dan de eerste dag tijd voor haar zou inplannen.
Dus zoals afgesproken heb ik haar vandaag opgehaald. Net na de eerste pauze. Ze kwam vrolijk binnen en vertelde enthousiast over de toffe pauze die ze had met haar vriendinnen. We bespraken hoe het verder met haar ging, welke afspraken er ook alweer zijn en of er iets is wat onveilig voelt. Middels beeldend materiaal liet ze me zien dat het goed met haar gaat en dat de gemaakte afspraken helpen bij het zich veilig voelen.
Het was een goed gesprek. Ik was verrast over hoe open ze was. Enthousiast schreef ik direct een mail naar ouders en de leerkracht om te vertellen hoe het gesprek was gegaan. Ik was trots op haar dat ze mij wederom een inkijkje had gegeven.
Dan komt aan het eind van de dag de mail van vader binnen. Hij had de positieve mail van mij gelezen en ook die van haar leraar waarin stond dat alles goed was verlopen.‘Toch heeft Steffie zelf een heel ander verhaal’, zo schrijft hij. ‘Ze heeft geen fijne dag gehad en zich erg onveilig gevoeld. Dus ik besluit om haar weer thuis te houden.’ Het staat er echt. Zwart op wit. Hoe kan dat nou?
Mijn verontwaardiging maakt plaats voor verbazing. Ik loop inmiddels wat rustiger door de gang en stop mijn telefoon in mijn tas. Er moet iets anders zijn wat maakt dat we nu deze mail van vader krijgen.
Ik kom bij het lokaal van meester Gert-Jan, de leraar van Steffie. Ook hij heeft de mail gelezen en snapt er niets van. Hij is verontwaardigd en ook wel boos. ‘Hoe kan dat nou?’, zegt hij. ‘Ik heb zo goed opgelet vandaag en heb alles gedaan wat we hebben afgesproken. Ze is de boel aan het bespelen.’ Ik luister en merk dat mijn eigen emoties wat beginnen te zakken. Er moet iets anders zijn, blijft er maar door mijn hoofd spoken.
‘Ping’ ik krijg een appje binnen van de IB’er. ‘Je gevoel van ‘het kind zien’ laat je niet in de steek, hoor.’
Ik word door het appje uit de situatie gehaald, neem even afstand van het geheel en lees verder wat ze schrijft. Ze heeft vader telefonisch gesproken. Hij vertelde de boosheid en het verdriet serieus te willen nemen en er voor haar te willen zijn. Dan weet ik het. Dit gaat niet over mij. Dit gaat niet over meester Gert-Jan of over de regels die we hebben opgesteld. Dit gaat over de relatie van Steffie en haar vader.
Vader heeft een pittige tijd achter de rug. Nu er wat meer rust binnen het gezin is gekomen, is er ook meer ruimte voor Steffie en haar gevoelens gekomen. Het lijkt erop dat vader daar even geen raad mee weet en dat thuishouden, voor hem, de meest voor de hand liggende optie is.
Eigenlijk wist ik wel dat dit niet over mij of meester Gert-Jan ging, toch had de mail mij geraakt. Alsof ik het niet goed gedaan had vandaag, alsof het niet waar was wat ik had gezien en beschreven in mijn mail.
Het raakte mijn ego. Ik realiseer me dat ik het persoonlijk maakte en me liet meeslepen. Maar mijn ego is in dit verhaal niet belangrijk. Het gaat om Steffie. Kan gebeuren, zeg ik tegen mijzelf, vanaf nu is mijn blik weer gericht op Steffie.
Laagje voor laagje haar écht zien door verder te kijken. Verder kijken dan wat ik zie en hoor.
Uit ‘Laagje voor laagje, het kind écht zien door verder te kijken’
Auteur: Astrid Bakker (2019), te bestellen via www.laagjevoorlaagje.nl
Eerder al publiceerden we andere verhalen uit Laagje voor Laagje. Deze kun je hier teruglezen:
Reacties