Mag ik een hengsel van jouw tas?

4 juni 2020

Sinds de publicatie over haar boek Laagje voor laagje wordt Astrid overrompeld door de vele aandacht. 'Het gaat niet om mij, maar om de boodschap in het boek', zegt ze. Een 'schoolpedagoog' noemt Luc Stevens haar na het lezen van haar verhalen. De komende weken deelt ze vijf van haar verhalen. Vandaag de eerste, over het delen van zorgen en verdriet.

Het hoofd van Guus zit vol met zorgen en verdriet. ‘Ik kijk regelmatig uit het raam van de klas naar de bomen, want dan hoef ik even nergens aan te denken.’

In zijn leven heeft hij al behoorlijk wat meegemaakt. Het plotselinge verlies van zijn moeder, zorgen om zichzelf, zijn zus, de mensen om hem heen en hoe het leven er verder uit gaat zien. Geëmotioneerd vertelt hij hierover tijdens een van onze sessies.

‘Praat je hier wel eens met iemand over?’, vraag ik. ‘Nee.’ ‘Weet iemand dat jij zoveel zorgen hebt?’ ‘Nee.’

Ik zie een jongen die zijn tranen verbijt en zich probeert sterk te houden maar zijn verdriet is te groot.

Met een praatplaatje teken ik zijn lijf en hoofd en zien we hoe vol het zit en dat er steeds meer bij komt. Hij vertelt dat hij het meest last heeft van de zorgen en van verdriet.

‘Al die zorgen en dat verdriet houd je bij je, voor jezelf, het kropt zich op’, zeg ik.

Ik zie hem denken…

Ik laat die stilte, de kracht van die stilte. Stiltes zijn vaak verhelderend, maken dingen zichtbaar, omdat alles even stil lijkt te staan. Ik zie dat hij niet verder komt. Ik denk even na, dan ineens weet ik het.

‘Ik moet even een plastic tas hebben’, zeg ik tegen hem. En kijk ondertussen zoekend het lokaal rond. In de vensterbank zie ik een plastic tas met inhoud. De inhoud kieper ik eruit.

‘Kom maar even staan’, zeg ik. Hij kijkt mij vragend aan. Ik geef hem de tas, in zijn beide handen een hengsel.

‘Wat is het meest in je hoofd: zorgen of verdriet?’ ‘Verdriet’, zegt hij. Ik pak iets zwaars uit mijn werkkoffer, het Jengaspel. Ik leg dat in de tas en doe er voor het gewicht nog een prentenboek bij. Dan nu zorgen; ik pak weer iets uit mijn koffer en leg dat als zorgen ook in zijn tas.

‘Heb je nog meer in je hoofd?’, vraag ik. ‘Ja, dingen die ik niet begrijp.’ Ik pak nog een doosje met kaartjes uit mijn koffer en stop het in zijn tas, die inmiddels best zwaar is geworden.

We kijken samen naar de tas, in zijn handen, die gevuld is met verdriet, zorgen en dingen die je niet begrijpt.

‘Hoe voelt dat?’, vraag ik. ‘Zwaar.’
‘Kan je mij nu een hengsel geven?’, vraag ik. Hij geeft mij een hengsel en ik pak het aan.

Nu dragen we samen de veel te volle plastic tas.
‘Hoe voelt het nu?’, vraag ik. ‘Minder zwaar.’

‘Toch is de tas niet leger, hij zit nog steeds even vol met verdriet, zorgen en dingen die je niet begrijpt; alleen nu dragen we hem samen.’ Hij kijkt mij met een mooie open maar vragende blik aan. ‘Wat denk je dat ik hiermee bedoel?’

‘Samen dragen?’ zegt hij vragend. ‘Ja en hoe kan ik dan met jou samen, jouw verdriet, zorgen en dingen die je niet begrijpt, dragen?’

Hij denkt weer even na en zegt dan; ‘als ik het vertel?’

‘Super! Inderdaad, als je jouw zorgen, verdriet en dingen die je niet begrijpt, vertelt of deelt met iemand, dan kan dat opluchten, alsof het even minder zwaar is. Ze zijn er nog steeds maar je kan het even samen dragen.’ We bespreken, dat als je die emoties deelt met iemand, dat de ander dan weet hoe het met je is en je zonodig kan helpen.

Nog geen week later, ik sta op het punt om naar huis te gaan, zie ik hem in de deuropening van het kantoor staan. Eén blik op zijn gezicht is genoeg.

‘Ik heb even een vraag…’, zegt hij met een klein breekbaar stemmetje.
‘Ach jongen toch, kom maar, goed dat je gekomen bent...’

Uit ‘Laagje voor laagje, het kind écht zien door verder te kijken’
Auteur: Astrid Bakker (2019)
Te bestellen via www.laagjevoorlaagje.nl