Huilen bij Latijn - over jong ouderverlies

19 november 2025

Ronia Hitipeuw weet nog precies waar ze was toen ze op school zat en er ineens iets brak in haar: ze miste haar vader, die (op die dag) twee jaar daarvoor plotseling was overleden. Maar gelukkig was er een leraar die haar zag en die haar liet beseffen wat oprechte interesse in een kind kan betekenen. Dit is een ode aan meneer van Leuven en al die andere leraren die hun leerlingen echt zien.

Ik weet nog precies waar ik zat toen het gebeurde: in de noodbouw van het Stedelijk Gymnasium ‘s-Hertogenbosch aan de Kooikersweg. Meneer van Leuven had de blaadjes voor een onverwachte SO Latijn uitgedeeld. Ik had goed geleerd, dat was het probleem niet. Het was 5 november 1997: exact twee jaar daarvoor was mijn vader plotseling overleden. Een mix van missen, pijn en verdriet hing al dagen als een donkere wolk boven me. En toen ik daar zo zat, starend uit het raam met die SO op mijn tafel, brak er iets. Ik begon te huilen. Eerst zacht, maar er was geen houden aan.

Nou is huilen in de brugklas natuurlijk een behoorlijk gewaagde move, dat besefte ik me toen ook al. Wat zou iedereen wel niet denken?! Meneer van Leuven zag mijn tranen en wenkte me. Samen liepen we de gang op. 'Heb je niet goed geleerd?' vroeg hij met oprechte interesse. Ik vertelde hem hoe mijn vader 2 jaar geleden in het bijzijn van mijn zusje en mij een hartinfarct kreeg. Mama was thuis met mijn andere, 11 maanden oude zusje. Ik vertelde over de reanimatie, de ambulances en de uitkomst van dit alles: mijn vader stierf, nog maar 35 jaar oud. Wat meneer van Leuven vervolgens deed herinner ik me niet meer, maar het was goed. Ik voelde me gezien en begrepen en dat was op dat moment de troost die ik nodig had.

Elk schooljaar opnieuw, bij het wisselen van mentoren, kwam de dood van mijn vader naar voren. Als een mentor mijn dossier vooraf had ingezien zou hij het op voorhand hebben kunnen weten. Maar meestal werd er over 'je ouders' gesproken totdat ik de moed had mijn verdrietige verhaal te delen. Het zou mij destijds erg geholpen hebben als ik niet elk jaar van mentor had hoeven wisselen, of als er ergens in koeienletters in Magister had gestaan: 'vader is overleden'. Ik vond het fijn als mensen het wisten, maar was soms te kwetsbaar om mijn verhaal zelf te vertellen.

Vanuit mijn eigen biografie ken ik het belang van oprechte interesse naar leerlingen toe. Daarom een ongevraagde tip: durf te vragen naar moeilijke dingen, zodat een leerling weet dat je op de hoogte bent en de ruimte voelt om erover te vertellen indien gewenst. Ik heb me hard gemaakt voor een leerling wier verzoek om een verlofdag om zijn moeder te herdenken werd afgewezen. Een leerling wier moeder suïcide pleegde heb ik een persoonlijke kaart gestuurd. Een dappere moeder die mij zelf kwam vertellen dat zij de diploma-uitreiking van haar dochter niet zou halen door haar ziekte, beloofde ik dat ik er namens haar zou zijn. Jaren later vulden mijn ogen zich met tranen toen haar dochter, zonder haar moeder, haar diploma in ontvangst nam. Ik was trots op haar. En op mezelf.

Als ik in mijn les een leerling zie huilen? Dan neem ik die discreet apart, luister naar diens verhaal en biedt ruimte voor het verdriet. Net als meneer van Leuven exact 28 jaar geleden bij mij deed. Als leerkracht kun je écht het verschil maken, ook bij zoiets ingrijpends als jong ouderverlies.

Ronia Hitipeuw is specialist hoogbegaafdheid, theaterdocent, regisseur en eigenaar van 'Odysseus Talentbegeleiding'