Een thuiszitter in de klas

4 november 2024

Judith Louter heeft een thuiszitter in haar tweede klas. Of eigenlijk heeft ze hem nauwelijks in haar klas, hij zit namelijk vooral thuis. Dit schooljaar is hij van een andere middelbare school overgekomen; een zogenaamde zij-instromer. Lees hier hoe Judith met hem en zijn ouders in contact is en blijft.

Van de leerlingen die na het eerste jaar doorstromen weet ik bij de start van het schooljaar al redelijk wat. Ik zie de koppies een jaar lang in de aula of op het plein. Ik weet van thuissituaties en leer over onderwijsbehoeften, vooral door de zorgvuldige overdracht van mijn collega mentoren uit het eerste jaar.

Met zij-instromers is dat anders. De eerste maanden zijn altijd een soort van ontdekkingstocht. Ik heb op papier wat informatie en ondanks een grondige overdrachtssessie met mijn collega zorgcoördinator -die niet rust voordat ze het naadje van de kous weet over een nieuwe leerling-, is het toch afwachten wie je precies treft na de vakantie.

Dit jaar trof ik niemand. Hij kwam niet. Afgezien van een kennismakingsgesprek en een paar losse lesuurtjes lukte het hem niet om op school te komen. Met zijn ouders had ik elke dag contact. De reden die werd opgegeven voor zijn afwezigheid was lichamelijke malaise. De reden die ik achter alles voelde was angst en teleurstelling. Drempelvrees 3.0.

Elke dag noemde ik in de klas zijn naam. Want als je in mijn klas zit, ben je er onderdeel van. Je hoort erbij. Hier in dit lokaal, bij ons. Ik deed pogingen de stemmen te sussen van pubers die enkel zichzelf als referentiekader hebben. Zo nu en dan spatte het onbegrip er vanaf. ‘Hoezo komt hij niet gewoon, mevrouw?’ en ‘belachelijk, wie is er nou zo lang ziek?!’. Het leidde wekelijks tot gesprekken in de klas over begrip kunnen opbrengen voor wat je niet begrijpt en los proberen te komen van oordeel. Die gesprekken waren mooi. Maar hij kwam niet.

Een paar weken geleden mocht ik dan toch op huisbezoek komen. Er werd me veel duidelijk. Angst en teleurstelling lijken inderdaad het leven van dit gezin te tekenen. Sommige mensen maken dingen mee waar je kippenvel van krijgt. Ik heb bewondering gekregen voor deze ouders die niet weten hoe het moet, maar ook niet opgeven. Het stemt me nederig. En het kweekt begrip voor wat ik niet begrijp.

In de week na het huisbezoek kwam hij drie dagen achter elkaar op school. Mijn mentorhart maakte elke dag een iets groter sprongetje. De laatste twee dagen kwam hij niet. Vermoeidheid en pijn. Algehele malaise.

Maar die week had hij een praatje gemaakt met de jongen die naast hem zat. Die week had zijn klas gezien dat hij op school kon komen. En die week maakte ik met zijn ouders een afspraak voor een tweede huisbezoek.

Judith Louter is mentor en docent AVO op Accent Praktijkonderwijs in Nijkerk. Naast haar baan als mentor ondersteunt en begeleidt ze leraren en schoolleiders die vastlopen en pedagogische tact willen inzetten via www.tactvoordeklas.nl.