'We hebben allemaal een bril. Zodat onze ogen kunnen verdragen wat we zien.'

25 juni 2017

De onmogelijkheid van communicatie. Hoeveel films en romans gaan daar niet over? Langs elkaar heen praten. Gelijk willen hebben, maar geen gelijk krijgen. Kibbelen en bakkeleien. Hoeveel tijd gaat daar mee heen? Hoeveel energie verstook je daar aan? André Meiresonne deelt zijn gedachten erover.

We hebben allemaal een bril. Die hebben we ooit opgezet om beter te kunnen zien. Om te begrijpen wat we zagen. Dat is onze kijk geworden. Geen idee dat er nog veel meer of nog heel iets anders te zien is. Of dat een ander misschien heel iets anders ziet. Ieder kijkt door zijn eigen bril naar de werkelijkheid. En noemt dat ‘de werkelijkheid’.

Maar er zijn zeven miljard mensen. En evenveel brillen. Dat betekent dus zeven miljard verschillende kijken op dezelfde werkelijkheid. Alleen hebben we niet in de gaten dat we een bril op hebben. En dus een eigen kijk hebben, bepaald door het moment – ooit, in ons verleden, toen we besloten die eigen bril op te doen. Zodat onze ogen konden verdragen wat we zagen.

Daar bovenop dragen we ook nog een masker. Daarmee vertonen we ons in de buitenwereld. Zeven miljard maskers. Die hebben we op en daar kijken we tegenaan. Door onze brillen. Ons ondertussen afvragend wie er toch achter al die maskers zitten. Nee, niet waar – deden we dat maar! Meestal vragen we ons dat niet eens af. We nemen die maskers voor waar, zien niet dat het maskers zijn. We lopen te hoop tegen elkaar maskers. Het leven is een maskerade, maar we hebben het niet door. En zijn steeds weer teleurgesteld dat iemand een masker op blijkt te hebben. Nieuws! Onthulling! Zo iemand noemen we dan onbetrouwbaar. Maar iedereen heeft een masker op. Het is de pot verwijt de ketel.

De uitweg is erkennen dat je zelf een bril, èn een masker op hebt. Kun je de moed vinden om de bril af te zetten en de werkelijkheid onder ogen te zien? Die is soms prettiger, en soms onprettiger dan je verwacht – afhankelijk van je bril. Het is een reality check. En durf je, als je aan je zicht op de nieuwe werkelijkheid gewend bent, je masker laten zakken? Dan kun je merken dat je zonder kunt. Sterker nog, dat het leven een stuk eenvoudiger is zonder masker. En dat anderen dan ook bereid zijn om hun masker – langzaam maar zeker – te laten zakken. Als jij begint.

Nu denk je misschien: mooie praatjes, doe het maar eens! Klopt. Dit is ongeveer het allerlastigste wat je kunt doen in je leven. Soms moet je eerst doodgaan voor je het durft.

Mijn vader doet het nu. Zijn masker zakt. Omdat hij doodziek is. En bij hem gaat het vanzelf. Hij heeft niets meer op te houden. ‘Als je niets meer te verliezen hebt ben je vrij.’ Ik merk hoe blij ik ermee ben. Nu kan ik hem zien. Ik zie de vader waar ik mijn hele leven al verlang. De man waarvan ik weet dat ie er altijd geweest is. En nu, daar is ie dan, ineens.

Hij kwam binnen een dag vanachter zijn masker tevoorschijn . Dat geeft mij de moed om het ook te willen. Mijn masker te laten zakken. In mijn geval het allemaal niet precies te weten. Me niet zo groot te houden. Zo omzichtig te doen. Om risico’s te nemen. Mezelf te laten zien. Maar het is doodeng. Want ik denk echt dat ik niet zal overleven zonder masker. Maar misschien is het andersom: als ik niet meer hoef te overleven, heb ik geen masker meer nodig. Durf ik verder zonder masker? Wat heb ik nog te verliezen? Ik heb een leven te winnen.

 

André Meiresonne is een spreker over crisis, transformatie en leiderschap, over Veranderen van binnenuit. Zijn blogs zijn op zijn eigen site te vinden