Waterdruppels

26 oktober 2018

Waterdruppels op de blaadjes buiten. Het geeft ze net dat beetje vocht, en allemaal bij elkaar heeft het impact op de groei van de plant. Karin van Asselt werkt vaak in kleine groepjes met kinderen en gaat met ze in gesprek over dat wat ze moeilijk vinden in de klas. De kinderen laten vanzelf zien wat de ‘waterdruppelgesprekken’ met hen doet.

Als ik ‘s morgens door mijn tuin heen loop zie ik de waterdruppels van het sproeien van de avond ervoor nog aan de bladeren hangen. De zon glinstert erop.

Regelmatig heb ik gesprekken met kinderen en werk ik individueel met hen aan vaardigheden die zij kunnen toepassen in de klas en daarbuiten. Dan vraag ik mij soms af of ik de goede materialen of manier inzet. Maar iedere keer blijkt dat het waardevolste om in te zetten is dat je de kinderen laat merken dat ze er mogen zijn. Echt in gesprek gaan met ze gaan en hen de ruimte geven om te zeggen wat ze denken en vinden. Echt naar ze luisteren en doorvragen om beter te begrijpen waarom ze soms heftig reageren in een groep, hun werk niet maken, niet opletten en soms zo boos kunnen worden.

De gesprekken zijn als de waterdruppels op de bladeren. Het verdwijnt niet zomaar, elk gesprek lijkt een klein beetje invloed te hebben op het welbevinden van de kinderen.

In mijn gesprekken over zelfcontrole gebruik ik vaak de voetballer Mario Balotelli als voorbeeld van iemand die weinig zelfcontrole heeft en Dirk Kuijt als tegenhanger daarvan. ‘Hé juf, van de week was ik toch echt wel Balotelli hoor!’ hoor ik dan van de jongen een week na ons gesprek. Een volgende keer kan hij me een voorbeeld geven van een andere voetballer, waarvan hij gezien heeft dat die ook geen zelfcontrole had.

Als ik een begeleiding afsluit gaat ons gesprek vaak over de afgelopen periode. Kinderen zeggen dan regelmatig: ‘Bedankt juf, door jou kan ik nu beter opletten in de klas’. Ik kijk de kinderen dan met een semi-boze blik aan en maak ze duidelijk dat zij degene zijn die ander gedrag laten zien en dat alle schouderklopjes op hun schouders terecht moeten komen.

Deze week had ik in een eindgesprek met een groepje de vraag gesteld wat zij later graag willen worden. Ze waren hard aan het werk om vragen in te vullen. Het antwoord van één van de jongens kon ik niet goed zien. Het is een stille, introverte jongen. Ik liep eerst langs de anderen en vroeg hen wat ze ingevuld hadden. Het merendeel koos voor voetballer of dokter. Toen ik bij de stille jongen kwam keek hij omhoog met een grote glimlach op zijn gezicht en zei: ‘vakkenvuller’. Hij nam de tijd om mij uit te leggen wat hij dan allemaal mag doen en bleef steeds glimlachen. Die trots en het goede gevoel dat hij uitstraalde, raakten mij. Voor hem hoeft het niet groots, een mooi voorbeeld voor onze maatschappij.

Ik zag de glinstering van de zon in de regendruppel.
Ik hoop hem tegen te komen over een aantal jaren in de supermarkt en weer die grote glimlach te zien.

Karin van Asselt is gedragsdeskundige, coach voor startende leerkrachten bij Stichting Fluenta en en collegiaal consultant in samenwerkingsverband Profipendi.