Een bemoedigde kleuter komt tot spelen

3 april 2018

Hij was klein van stuk, mager en liep een beetje waggelend, alsof hij nog niet zo lang op eigen benen stond. Hij leek jonger dan hij was. Daarbij speelde niet alleen zijn fysieke verschijning mee, maar ook de manier waarop hij speelde, die niet paste bij zijn kalenderleeftijd. Af en toe zag ik hem zand omwoelen en een paar keer kon ik net op tijd verhinderen dat hij een overstroming veroorzaakte bij de toiletten. Hij zat in een van de andere groepen. Tineke Spruytenburg vertelt hoe ze contact maakte met deze peuter.

Buiten scharrelde hij, zachtjes huilend, in de buurt van een volwassene rond en kwam hij helemaal niet tot spelen.
Nadat ik hem een paar dagen had geobserveerd, vroeg ik hem op het plein wat hem verdrietig maakte. Hij antwoordde niet. Na een paar minuten stond ik weer op en reikte hem mijn hand. Hij nam die aan, stopte het zachte jammeren en vanaf dat moment zocht hij me op, gaf me een hand en dan liepen we een tijdje samen over het plein. Ik sprak tegen hem, hij niet tegen mij.

Na een paar dagen nodigde ik hem uit om over een evenwichtsbalkje te lopen. Met een angstige blik in zijn ogen schuifelde hij heel langzaam dwars over het lage balkje, zwaar leunend op mijn hand.
‘Je kunt ook stappen, kijk maar naar de kinderen voor je.’` Hij kneep iets harder in mijn hand, keek wat er voor hem gebeurde, draaide voorzichtig een kwartslag en zette een stapje. Hij keek op naar mij en ik knikte bemoedigend. ‘Toe maar, je kunt het.’
Aan het einde gekomen stapte hij behoedzaam 10 centimeter omlaag en zei iets dat ik verstond als 'nog een keer'. Na ettelijke herhalingen was het tijd om op te ruimen.
De volgende keer dat we elkaar troffen was 's morgens voor schooltijd in de gang. Hij keek naar me, rende op me af en gaf me een knuffel.

Bij het buitenspelen zocht hij me in het vervolg altijd een paar keer op. Als hij iets nodig had dan sprak hij in één- of tweewoordzinnen: ‘Mag plassen?’ en ‘Bal?’ Vaak zag ik hem op een driewieler rijden, soms ook met andere kinderen samen. Jammeren deed hij alleen nog als iemand het fietsje afpakte of als hij zich had bezeerd. Ook dan kwam hij vaak naar mij toe en maakte duidelijk wat hij wilde.

Kan het zo klein zijn, vroeg ik me af? Hadden de wandelingetjes en het evenwichtsbalkje hem over een drempel geholpen? Wie zal het zeggen. Waarneembaar was dat hij buitenspeelde en daar plezier in had. Dat hij, als een peuter weliswaar, 'ondeugend' ging doen om me uit te dagen tot stoeien of hem achterna te hollen. Feit was ook dat ik er vreugde aan ontleende om hem zo bezig te zien!

---

Pedagogische tactmomenten als deze kunnen ongelooflijk veel energie geven! In onze trajecten Pedagogische Tact leer je om die momenten zelf te creëren, waardoor je nog vaker weet wat je moet doen op momenten dat je niet meer weet wat te doen. Je leest er meer over op onze pagina over Pedagogische Tact.

---