Zoon moppert: 'Hij geeft aan, op zijn manier, dat hij zich niet fijn voelt. Dat is enorme winst'

7 juli 2014

De kinderen van Mascha Groenman nemen allebei afscheid van school. Waar Dochter zich vol gezonde spanning en met enthousiasme  in de laatste schoolweken stort, moppert Zoon zich door de dagen. Waar Dochter de activiteiten die het einde van een schooljaar inluiden omarmt, wijst Zoon ze resoluut van de hand. Een blog over een moeder die zich niettemin gelukkig prijst. 'Zoon moppert dan wel, hij reageert zijn ongenoegens niet meer op ons af. Hij geeft aan, op zijn manier, dat hij zich niet fijn voelt. Dat is enorme winst.'

Dochter ging een aantal dagen op schoolkamp en keek daar, met veel voorpret, naar uit. Naast wie zou ze haar matras leggen, naast wie zou ze fietsen? Wat gaan ze allemaal doen en meemaken? Hoe weinig zou ze slapen? Terwijl ik, als trouwe moeder haar stond uit te zwaaien, had zij geen tijd meer om om te kijken. Ze keek vooruit: naar drie leuke, vermoeiende dagen. Ik stond tussen de andere moeders – een enkele verdwaalde vader- en genoot van haar enthousiasme.

Na thuiskomst werd het afscheidsfeest een spannende volgende gebeurtenis. De musical schreven ze zelf. Ik mocht niets, maar dan ook niets weten. Punt. Dat hield ze welgeteld twee dagen vol. “Hee….happy! Dat zing ik samen met S. op de afscheidsmusical.” Stilte….. “Oeps….ik zou niets zeggen”. Daags daarna moest ze naar het winkelcentrum om “vier pruiken te kopen voor de kappersact. We kunnen ze niet opnieuw gebruiken, want we spuiten ze oranje.” Ze keek me aan en haalde haar schouders op. “Je weet toch nog niet hoe het eruit gaat zien”. Dat kon ik alleen maar beamen. Vanaf die dag mocht ik dagelijks genieten van haar musical-verhalen. De voorpret was al leuk, dan zou het goed komen!

De grote dag van het afscheid zelf, was geweldig. Ze straalde. Ik dacht dat ik een stiekeme traan zou moeten wegvegen, maar dat was niet nodig. Het was gewoon leuk en goed. Nu kijkt ze uit naar haar laatste schooluitje. Zelf voor gespaard met heel de klas: er is een winkel gerund die flink winst maakte.

Zoon had een moeizame laatste week. Dinsdag vertrok hij met zijn tas vol boeken. Zuchtend kwam hij ‘s middags thuis. Dramatisch zette hij zijn tas op de grond en sprak: “als ik naar school ga, wil ik graag leren. En niet de hele dag film kijken.” Doodmoe was hij. En ik kan het me voorstellen. Zijn dag duurde van half 9 tot kwart voor 3.

Op woensdag ging hij met zijn klas naar een trampolinecentrum. Met de trein. En daarna na McDonalds. Hij keek scheel van de hoofdpijn toen hij thuiskwam. “Trampolinespringen is leuk, maar waarom schreeuwen ze zo?” Hij heeft twee uur geslapen ‘s middags.

Op donderdag kwam hij steunend uit bed. Met twee volle tassen begaf hij zich op weg naar school. Een gymtas en een zwemtas. Het kind kon niet meer toen hij thuiskwam. Volkomen uitgeput! Gelukkig hoefde hij vrijdag alleen zijn boeken in te leveren. Vandaag heeft hij lang geslapen. Alleen nog een afscheidsavond en dan zit het er op voor hem.

Terugkijkend, prijs ik ons gelukkig. Zoon moppert dan wel, hij reageert zijn ongenoegens niet meer op ons af. Hij geeft aan, op zijn manier, dat hij zich niet fijn voelt. We kunnen in gesprek en hem verduidelijken wat er gebeurd: met hem, zijn gevoel, met ons. Dat is enorme winst!

 

Op naar de volgende ronde!

 

 

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste Pdd-NOS en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is.