Zonder ontbijt is het moeilijk leren

6 december 2017

Het sinterklaasfeest laat vooral in de onderbouw goed zien wat het nut is van leren lezen en schrijven. Er worden verlanglijsten gemaakt, brieven geschreven en met de letterbak gespeeld. Ook door Robert, die zonder ontbijt naar school is gekomen en ook al niets in zijn schoen had. De Sint is hem misschien vergeten, maar zijn klasgenoten niet.

De school is versierd met slingers en vlaggen, Sinterklaas wordt welkom geheten door middel van een groot bord. In groep 3 heeft een aantal kinderen pietenpakjes aan. Het leren lezen en vooral het leren schrijven heeft ineens nut. Er worden brieven geschreven, verlanglijstjes gemaakt, die brief van Sinterklaas aan school wordt ontcijferd. De taal leeft. Spontaan leren kinderen de ie van Piet. Groep 3 werkt. Heel hard.

Vooraan in het lokaal hangt Robert onderuit op zijn stoeltje. Hij kreunt en kijkt ongelukkig. De letterdoos op zijn tafeltje toont een wirwar aan hoopjes samengekleefde magnetische letters. Bovenaan lees ik ‘sintuklaas ik wil’. De zin is nog niet af. En Robert heeft geen energie meer. Hij is vanmorgen een ontelbaar aantal keren naar de wc gegaan. Het pad van zijn tafeltje naar de toiletten toont al bijna slijtplekken. Nu ligt hij onder zijn tafeltje en uit zijn prachtige bruine ogen, rollen dikke tranen. ‘Ik heb geen energie meer’ huilt hij. Ik vraag hem of hij zo slecht geslapen heeft. Dat was niet het geval, maar zonder ontbijt is het moeilijk leren. We zoeken zijn tien-uurtje uit de berg bakjes en ik laat hem op de gang even rustig eten en drinken. Na een kwartiertje kan hij weer door. Hij gaat op zijn stoeltje zitten en werkt verder aan zijn letterdoos. Trots toont hij me de zin: sintuklaas ik wil een soo koo laa de leter.’ We kopiëren de letterdoos en leggen de kopie bij de kartonnen schoorsteen waar een enorme stapel verlanglijstjes en tekeningen ligt.

Terwijl Robert probeert alle letters op de goede plek in de letterdoos te leggen, roept hij me: ‘Komt Sinterklaas wel als je geen schoorsteen hebt? Ik woon in een flat, daar is geen schoorsteen. En ik heb niks in mijn schoen gekregen..!’ Ik probeer een antwoord te formuleren. Dan loopt Kris langs. Hij kijkt peinzend naar Robert. ‘Misschien moet je je schoen beneden in de flat zetten, bij de deur waar iedereen binnenkomt, dan hoeft Sinterklaas niet helemaal naar boven?’ Robert schudt zijn hoofd: dat had hij al geprobeerd. En het leverde niks op. Ik wil zo graag een antwoord geven, iets waar dit mannetje iets mee kan, maar ik weet niet wat ik moet zeggen. Er is geen verklaring voor die hem een goed gevoel gaat geven. Ik denk dat dit jongetje niks in zijn schoen gaat krijgen. Kris komt naar me toe, hij trekt aan mijn mouw, ik laat me op mijn hurken zakken en hij fluistert me toe: ‘Ik krijg wel cadeautjes in mijn schoen. Het volgende cadeautje mag Robert wel hebben.’ Zijn geloof in Sint is groot. Zijn loyaliteit ook.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog-/meerbegaafd is. Behalve op haar eigen blog, publiceert ze regelmatig op hetkind en is ze lid van het Bloggerscollectief.