'Welkom', méér dan zomaar een woord

25 september 2023

School moet je het gevoel geven dat er een plek is waar je veilig bent en waar je onvoorwaardelijk kunt zijn wie je bent. Onvoorwaardelijk, dus zonder voorwaarden. En daarom is Mustafa uit groep 3, als het even tegenzit in zijn eigen klas, welkom in de klas van meester Bart Heeling.

‘Meester Bart, mag Mustafa even bij jou zijn? Het lukt hem nu niet zo goed in onze klas.’ M'n collega Paula, onderwijsassistent van groep 3, staat bij de deuropening.
‘Nee! Mag niet!’ hoor ik één van m'n eigen leerlingen roepen.
‘Gelukkig dan maar dat het míĵn klas is,’ zeg ik, ‘want bij mij is iedereen altijd welkom. Natuurlijk mag Mustafa hier even zijn. Maar waar is hij dan, want ik zie hem niet.’

Mijn collega wenkt mij mee naar de kapstokken op de gang en daar zie ik hem zitten, in elkaar gedoken met z'n capuchon over zijn hoofd.
‘Oh, durf je nu opeens niet meer?’ zegt mijn collega lachend, en ik zie een guitig gezichtje verschijnen. Maar hij blijft in elkaar gedoken zitten, dus ik zeg: ‘Nou zal ik je maar even tillen dan?’ ‘Oké meester,’ zegt hij met een donker en haast ondeugend stemmetje.

Ik ga door m'n hurken en til hem op. Meteen omklemt hij mij en zo loop ik naar m'n klas, zet hem op de zitzak en ga voor hem zitten. ‘Dank je wel hè!’ en m'n collega gaat snel terug naar haar eigen klas. Het is een beetje druk.

Het dagritme in onze SO+ klas biedt veel ruimte om buiten de kaders te denken. Ook vind ik het fijn dat er zo nu en dan andere kinderen komen, zodat m'n leerlingen (weer) leren om anderen te tolereren, leren om hen toe te laten. Niet alleen fysiek.  Sociaal besef noem ik het. Het mogen uiten van je weerstand en tegelijkertijd een leerkracht die zacht doch duidelijk deze weerstand weet te verkruimelen.

Mustafa mag even achter een Chromebook. Dat doet hij zo graag. Een escape uit de realiteit wellicht. Maar binnen een kwartier is het een dolle boel in mijn lokaal. Er wordt gespeeld met magisch zand, Rubiks kubussen worden opgelost (‘Daar is een app voor, hoor’) en tennisballen worden hooggehouden met een boek. Mustafa doet fanatiek mee en het meisje dat hem geen welkom heette, heeft zelfs de meeste pret. Er zijn inmiddels meer leerlingen op bezoek.

Het is het laatste uur van deze vrijdag. En het is dit gevoel van school dat zij met zich meenemen het weekend in. Het gevoel ergens onderdeel van te zijn, erbij te horen, iemand te mogen zijn die gewoon plezier heeft. Het gevoel dat er een plek is waar je veilig bent en waar je onvoorwaardelijk kunt zijn wie je bent. Onvoorwaardelijk, dus zonder voorwaarden.

Ik zie enkel lachende en tevreden gezichten wanneer we de kinderen bij het hek een goed weekend wensen.

'Welkom'. Méér dan zomaar een woord.

Dit blog is met toestemming overgenomen van de LinkedIn-pagina van Bart Heeling

Bart Heeling heeft in 2011 een master special educational needs als gedragsspecialist afgerond en werkt sinds enkele jaren als leerkracht in het speciaal onderwijs cluster 4.