'Vertrouwen, veiligheid, geborgenheid, langzaam leert Frans het kennen'

2 juli 2015

Woedend is Frans, acht jaar, geen contact, geknepen ogen en een dikke diepe frons. Zijn afkoelplek is bij Marleen van der Krogt, de schoolleider. Zij besluit hem eerst maar eens met rust te laten. Frans is namelijk zo'n jongen die niet gebaat is bij een disciplinaire maatregel, maar bij verbinding. Verbinding met de mensen die hem het beste kunnen helpen. Het is een kind in nood. Haar blog: 'De jongen met een glimlach.'

Woedend is-ie. Geen woorden, geen contact, geknepen ogen en een dikke diepe frons.
Zijn afkoelplek is bij mij. Stoelen zat, ruimte genoeg.
Dit keer is het niet genoeg. De ruimte is te klein en Frans voelt zich machteloos.
Waarschijnlijk is er onrecht in het spel.
Maar ik weet het niet zeker, ik was er niet bij.
Ik laat hem met rust.

In het hoekje hoor ik een steeds luider wordend briesend geluid.
Gevolgd door getik met z’n voet. Steeds harder.
Contact maken is lastig. Zijn hele lijf straalt uit: blijf uit mijn buurt!
Een gevoel van medelijden neemt plaats.

Vertrouwen, veiligheid, geborgenheid.
Hij kent het niet. En hij weet zich er geen raad mee.
Onrust en onrecht. Ja, daar is hij vertrouwd mee.

Want..
Wat als je middenin de nacht wakker wordt, omdat de politie met veel machtsvertoon jouw 'veilige haven' binnenvalt?
Wat als blijkt dat je vader zich bezig houdt met zaken die het daglicht niet kunnen verdragen?
Wat als je niet weet wanneer je je vader weer ziet en wanneer hij weer thuis komt?
Wat als je basis geen stabiele basis blijkt te zijn?

Het getik en geschop houdt op.
Fijn. Hij wordt rustiger.
Tenminste …

Met een diepe zucht pakt hij een stoel bij de poten en slaat ermee tegen de muur. “Ik krijg ook altijd de schuld, ik doe nooit iets goed.”
Een mantra van schreeuwen en slaan.
Het blijkt onmogelijk hem uit de emoties te halen.
Geknakt en doodop ligt hij uiteindelijk op de grond.
In zijn eigen snot en urine.

Een ventje is het, acht jaar oud.
Het is niet de eerste keer dat hij buiten zinnen gaat.
Explosief zou je kunnen zeggen. Licht ontvlambaar.
En nooit richt hij zich op kinderen.

Handelingsverlegenheid treedt op.
Chic woord voor 'echt niet meer weten en kunnen'.
En dan?
Handen er vanaf trekken? Absoluut niet.
Schorsen? Nee.

Deze jongen is niet gebaat bij een disciplinaire maatregel.
Deze jongen is gebaat bij verbinding.
Verbinding met de mensen die hem het beste kunnen helpen.
Het is een kind in nood.

Binnen zeer korte tijd zaten de beste mensen om de tafel.
De mensen die daar ter plekke, met moeder, afspraken maakten. Afspraken die Frans verder hielpen.

Op afstand keek de leerplichtambtenaar toe. Verbaasd over de disciplinaire maatregelen die ik niet oplegde, daar had ik toch recht op?
Verbaasd over de snelle en adequate begeleiding die opgetuigd werd.
En uiteindelijk complimenten over de zorg die we blijvend gaven en de verbinding die we stevig in stand hielden.

Vertrouwen, veiligheid, geborgenheid.
Langzaamaan leert hij het kennen. En soms is hij zelfs een voorbeeld voor anderen.
Een echte ervaringsdeskundige.
Hij weet dat. De kinderen weten dat.

Als hij ‘s ochtends de school binnen stapt aan de hand van zijn vader, zie ik een glimlach. Deze jongen maakt er weer een mooie dag van.

Marleen van der Krogt is moeder van drie kinderen (Isa, Tess en Daan) en interim-directeur op de Johannesschool in Tiel en de Jenaplanschool Molenwijk in Boxtel. Ze schrijft al jaren over haar onderwijspraktijk en gezinsleven op haar eigen blog.