School moet een thuis zijn voor iedereen

21 juni 2021

Een school moet een thuis zijn voor iedereen. Als kind wil je niet getolereerd worden, je wilt geaccepteerd worden, je wilt thuis zijn. Dat ervoer ook de zoon van Daphne Clement, en zij schreef er een column over voor Pedagogiek in Praktijk, die wij met toestemming overnemen.

In de kerstvakantie zegt mijn zoon ineens: 'Hoe hard ik ook mijn best deed, ik bleef altijd anders.' Blijkbaar moest hij eerst een paar jaar naar de overwegend witte middelbare school om zijn gevoel met mij te delen over de basisschool in onze eigen buurt. Tien jaar geleden stond de buurtschool nog bekend als zwart, zijn klas bestond voor de meerderheid uit Nederlands-Marokkaanse kinderen.

De kinderen tolereerden hem. Hij mocht lang haar hebben, want hij was Job- niet één van hen, hij mocht dansen, want hij was Job- niet één van hen, hij mocht slim zijn, talig, expressief, want hij was Job, niet één van hen. Hij perfectioneerde zijn uitspraak in het Marokkaans, maakte dezelfde grappen, hij droeg in de onderbouw een djellaba op de kerstdiners en toch voelde hij voortdurend: ik hoor er niet bij. Hoezeer zijn ouders de realiteit ook wilden omarmen, onze gemengde buurt, zijn school, het leven: hij voelde zich op school niet omarmd.

Anders zijn. Ik praat erover met mijn zoon, ik praat erover met een Brabantse die is getrouwd met een Turkse man en al jaren als Moslima door het leven gaat. Haar kinderen vertellen haar hoe ze worden afgewezen omdat het “qua Nederlandse taal wel niet zal lukken aan de universiteit” en hoe ze gewaardeerd worden in hun rol als actieve burgers met een bi-culturele achtergrond en toch voortdurend voelen: ik hoor er niet echt bij. “Jij weet niet hoe het is”, zeggen zij tegen hun moeder die vertelt hoe haar eigen identiteit anderen weliswaar regelmatig verwart maar geen afwijzing ervaart. Zij kan zich altijd nog beroepen op haar volledig Nederlandse identiteit.

En ook ik, die alle hokjes hardnekkig wil doorbreken, kan als ik me verdrietig, alleen of moedeloos voel, terugtrekken in mijn hokje: Nederlands- vrouw- wit- hetero- hoogopgeleid. Maar veel mensen ervaren hun hokje niet als veilig, kunnen hun anders zijn niet op- of afzetten als ze even onopvallend en veilig door het leven willen gaan. Ze zijn het continue: de HELE tijd.

Elke dag de deur uitlopen met de kans geconfronteerd te worden met je anders zijn. Dat vraagt om moed. Mijn zoon toont hoe het echt zit: je wilt niet getolereerd worden, je wilt geaccepteerd worden, je wilt niet alleen geaccepteerd worden, je wilt thuis zijn.
Een school moet een thuis zijn voor iedereen.

Omwille van de privacy is de naam gefingeerd.

Daphne Clement begeleidt professionals en teams bij het creëren van een inclusief klimaat met behulp van verbindende communicatie.