Pim loopt tegen beperkingen aan, maar krijgt weer perspectief: 'Zie je wel, er is straks ook een echte school voor mij'

19 december 2014

Pim loopt in de klas - groep 7 - steeds vaker tegen zijn eigen beperkingen en grenzen aan. Hij is zwaar dyslectisch. Er wordt op de Cocon in Alkmaar gezocht naar uitdagende leeractiviteiten, maar zijn leesachterstand frustreert hem ook zelf behoorlijk.Vanmorgen ziet Pim er anders uit dan anders. Met een open blik en lachende ogen kijkt hij naar Karin Donkers, de schoolleider. Haar blog over een leerling, die weer perspectief krijgt. 'Zie je wel Karin, er is straks ook een echte school voor mij.'

Het is donderdagmorgen, even voor half negen. De leerlingen komen enthousiast - via de trap - naar de eerste verdieping waar de lokalen van de bovenbouwgroepen zijn. Ik sta, met een kop koffie in mijn hand, te kijken hoe alle kinderen pratend en lachend in de centrale ruimte komen. Ik begroet ze, stel hier en daar een vraag of maak een opmerking.

Sanne komt op me af lopen. “Karin wat heb je een mooie ketting om.” De meiden van groep 7 en 8 hebben altijd meteen in de gaten als je iets nieuws aan of om hebt. Mijn zwarte leren ketting met zilveren Boeddha is dit keer de ‘trekker’ van de week. Steeds opnieuw wordt hij dan even vastgepakt om de hanger van dichtbij te bekijken. De meiden vinden het fantastisch als je ook hún nieuwe schoenen of shirt opmerkt en ze een compliment geeft. Ze stralen dan en incasseren het compliment altijd wat onzeker en aarzelend.
“Dank je wel Karin.”

Ook Pim zie ik mijn kant op komen. Een grote frisse blonde knul met blauwe ogen. Altijd groetend en in voor een praatje. Pim zit in groep 7 en is zwaar dyslectisch. Lezen is voor hem, een bijna 12 jarige jongen met een groep 4 leesniveau, natuurlijk lastig. Boeken sluiten vaak niet aan bij zijn beleving en ook meepraten met kinderen over het favoriete boek zoals ‘De grijze jager’, kan hij niet. Maar ogenschijnlijk lijkt Pim zich op school best prettig te voelen.

Toch was het met Pim in de voorbije periode al twee keer niet helemaal goed gegaan. Hij raakte betrokken bij een ruzie en ging daarbij helemaal door het lint. Heel akelig, maar gelukkig konden we er naderhand wel  goed met elkaar over praten. Hij schrok erg van zijn eigen gedrag en je merkte dat hij vervolgens heel erg zijn best deed om naderende conflicten te vermijden, er vaker over probeerde te praten en hulp vroeg als hij er echt niet zelf uit kwam. Het is mooi om te zien wat voor positieve ontwikkeling hij doormaakt. En natuurlijk is er af en toe ook een terugval, maar zo gek is dat  niet. Pim loopt in de klas steeds vaker tegen zijn eigen beperkingen en grenzen aan. En wordt gezocht naar uitdagende leeractiviteiten, maar zijn leesachterstand frustreert hem behoorlijk.

Vanmorgen ziet Pim er anders uit dan anders. Met een open blik en lachende ogen kijkt hij mijn kant op. Of hij ook echt naar mij kijkt weet ik niet, maar ik zie hem wel. Hij straalt, loopt rechtop met een trotse houding. Hij heeft een knalgele tas mee. Ik heb hem nooit eerder met die tas gezien, maar hij houdt hem vast alsof hij een schat onder zijn arm heeft.
“Het gaat vast een mooie dag worden vandaag, Pim, je ziet er zo vrolijk uit.”
Hij staat stil en kijkt me serieus maar lachend aan.

“Ik heb ook zo’n goede middag gehad, het was echt geweldig.”
“Waar ben je geweest dan gistermiddag?” vroeg ik hem.
“Ik ben naar een open dag geweest op het PCC. En weet je, ze hebben daar een school en dat is echt wat voor mij. Ze hebben daar techniek, metaalbewerking, houtbewerking enzo... Ik hoef daar niet zoals op andere scholen na groep 8 alleen maar uit boeken te werken. Ik ga daar ontdekken wat ik leuk vind en ik ga daar gewoon met mijn handen werken. En weet je Karin, wat het allermooiste is, er was een meester en die had ook dyslexie. Ik kan dus ook echt wat worden, een echt beroep leren met mijn dyslexie. Dit zijn allemaal folders met informatie en die ga ik aan juf laten zien.”

Hij trekt aan de blauwe veters van zijn knalgele tas en vouwt de bovenkant open. Ik mag er in kijken. “Zie je wel Karin, er is straks ook een echte school voor mij.”
Ik smelt van binnen en voel mijn ogen prikken, tranen van ontroering zoeken een weg naar buiten.
“Wat gaaf Pim en wat ontzettend fijn om te horen. Ik ga er ook eens over lezen, dan kunnen we er binnenkort ook samen over praten.”
“Ja dat doen we, maar ik ga het nu eerst aan juf vertellen.”
Pim trekt zijn knalgele tas weer dicht, doet een strik in de blauwe veter, kijkt me aan en we geven elkaar een high five.

Met dezelfde fiere houding loopt Pim verder naar zijn groep. Ik kan niet zien of hij doorloopt naar zijn juf, maar ik ben er van overtuigd dat hij een moment zal vinden om zijn ervaring ook die ochtend met haar te delen.

Karin Donkers is schoolleider op De Cocon in Alkmaar, een school voor OntwikkelingsGericht Onderwijs