Over onzichtbare onmacht: 'Waar moet ík me nou slim in voelen?'

28 juni 2015

Vince is een jongetje van 9 jaar en een wandelende encyclopedie. Martine Huurman zou de gesprekjes met hem het liefst opnemen. Op school staat hij bekend als een (vriendelijke) jongen, maar thuis komen de buikpijn, de zorgen en de angst voor het vele vele werk  er in alle hevigheid uit. Hij voelt zich dom. Zeggen dat hij wel slim is, heeft geen zin weet Martine. Uitleggen dat hij anders slim is misschien wel...

Ondanks al zijn kennis, heeft hij het niet makkelijk op school. Sterker nog, het gaat niet goed met Vince. Maar dat weet bijna niemand. Vince staat bekend als een vriendelijk, rustig jongetje. Altijd in voor een grap, soms net een clowntje. In de klas valt hij niet echt op. Hij kan het met iedereen goed vinden, is behulpzaam en vraagt weinig om aandacht… werk wat niet af is, krijgt hij gewoon mee naar huis.

De Vince die zich terugtrekt is alleen thuis zichtbaar. De buikpijn, de zorgen, de angst voor het vele vele werk. De onrust in zijn hoofd. Gebeurtenissen die hij niet kan plaatsen, tijd die ongrijpbaar lijkt. Hij draagt het dagelijks met zich mee. En met hem het gezin.
Uiteindelijk wordt het hem allemaal te veel. Hij kan het niet langer dragen. Als een uitbarstende vulkaan komt al zijn onmacht in een dikke stroom lava naar buiten. Niet te stoppen, log en zwaar. Grote rookwolken die de lucht donker kleuren. En na een tijdje is het stil…
Bij het wegtrekken van de wolken, keert de rust terug. Hij is het kwijt. Dat voelt goed. Een gevoel van opluchting overheerst.

Vince heeft het niet zomaar lastig. Duidelijk wordt dat hij informatie op een andere manier verwerkt. Verbaal is hij heel sterk, maar het verwerken op papier lukt hem niet. Dat vraagt intensieve aanpassingen op school. Er wordt met man en macht aan gewerkt.

En daar zit hij. Aan tafel. Een open blik, klaar om te werken. En wat wil hij dat graag! Maar er zit hem iets dwars. Waar moet ík me nou slim in voelen? Hij legt uit dat hij het zo lastig vindt dat hij nooit echt klaar is. Als hij een opgave af heeft, dan is hij blij, maar dan komt er altijd weer een andere opdracht die nog veel moeilijker is. Als de juf dan vraagt wie er klaar zijn, steekt iedereen de vinger op. Behalve hij. Hij voelt zich dan erg dom. Dat voelt niet fijn. Het maakt hem verdrietig.

Zeggen dat hij wel slim is, heeft geen zin. Uitleggen dat hij anders slim is misschien wel.

Vince weet wie Messi is en dat hij linksbenig is. Snel even uitproberen of Vince links- of rechtsbenig is. Gewoon omdat het leuk is om te doen. Vince is het erover eens dat Messi bij de beste voetballers van de wereld hoort. Maar wat gebeurt er als Messi alles in de wedstrijd met rechts moet doen?

Lang hoeft Vince niet na te denken. Dan speelt Messi niet goed. Inderdaad. Dan wordt voetballen ook voor deze wereldspeler een stuk lastiger. Betekent dit dat Messi opeens een slechte voetballer is? 'Nee!!' En Vince legt zelf uit waarom niet.

Hetzelfde geldt voor Vince. Hij weet heel veel, kan de meest bijzondere informatie onthouden en erover vertellen. Dat wat anderen niet kunnen. Alleen is het lastig voor hem om het in een schrift te schrijven. Als hij op een school zou zitten waar alles mondeling zou mogen. Dan zou hij een van de besten van de klas zijn! Hij begint te stralen. Het kwartje valt. Zijn schouders zakken omlaag. Een lach op zijn gezicht. Zijn benen wiebelen gezellig heen en weer. Hij ontspant zich.

Als hij zich weer een keer anders voelt dan al die andere kinderen, kan hij misschien aan Messi denken. Dat vindt hij een goed idee. En dan vraagt hij nieuwsgierig wat hij voor werk kan doen. Hij heeft er zin in!

Drs. Martine Huurman is leerkracht geweest, locatiedirecteur, intern begeleider en behandelcoördinator in het speciaal onderwijs voor kinderen met (ernstige) gedragsproblemen. Ze werkt nu vanuit haar eigen organisatie Streep.