Over afscheid nemen van je kind: 'Alles van waarde is weerloos'

29 november 2014

'Als ik naar buiten kijk, komt de regen met bakken tegelijk uit de lucht. Het water blijft in grote plassen in de straten staan. Het valt kaarsrecht in dikke druppels langs mijn raam. Er staat geen zuchtje wind, er is alleen die regen, al dat water. Alsof het niet meer tegen te houden is, alsof moeder natuur meehuilt met de ouders van een tweejarig jongetje...' Martine Sitter denkt, mijmert en voelt mee met ouders die hun kind verliezen. 'Voelt het alsof je hart koud wordt? Voelt het alsof een onzichtbare kracht je probeert de grond in te drukken?' 

In mijn Down syndroom groep hebben de afgelopen maanden berichten gestaan over een jongetje van twee. Hij werd ziek. Hij werd weer een beetje beter. Hij werd toch weer zieker. Even was er hoop, daarna niet meer. Zijn moeder hield ons op de hoogte van zijn toestand. Ook al kenden de meesten hem en zijn ouders niet persoonlijk. Iedereen leefde mee; vele honderden reacties op de berichten. Bemoedigende woorden, gebeden, medeleven, brandende kaarsjes, iedereen hoopte dat hij de strijd zou winnen.

Nagenoeg iedereen in deze groep heeft wel een of meerdere keren met zijn of haar kind in het ziekenhuis doorgebracht. Soms een paar dagen, soms weken, soms maanden. Het machteloze en verlammende gevoel dat je als moeder en vader hebt als je naast een ziekenhuisbed zit en je je kind moet overgeven aan artsen, slangen, apparatuur, medicijnen, onderzoeken en hoop, was voor iedereen haast tastbaar.

En dan het bericht waar iedere ouder nachtmerries over heeft. Dat iedere ouder wegstopt in zijn gedachten, als iets dat niet zal gebeuren. Het is zo onlogisch, zo tegen natuurlijk: een kind dat niet meer beter wordt, een kind dat overlijdt.

Hoe moeten de ouders zich voelen? Voelt het alsof je hart koud wordt? Voelt het alsof een onzichtbare kracht je probeert de grond in te drukken? Voelt het alsof je versteend naar je handen kijkt terwijl er zand door je vingers glijdt en je probeert dit uit alle macht vast te houden? Voelt het alsof je lichaam de kracht niet meer heeft om adem te halen? Voelt het alsof je alleen nog maar wil schreeuwen, tot er geen geluid meer uit je komt? Voelt het alsof je iets loslaat en daarna valt zonder dat er iets is waaraan je je kan vastgrijpen? Voelt het alsof het inktzwart wordt om je heen? Verdriet als dit is te pijnlijk om je te kunnen voorstellen.

LEES VERDER.

Martine Sitter is moeder van drie dochters, waarvan de jongste, Terra, het syndroom van Down heeft. Martine blogt over Terra op haar website.