'Op de randjes van het plein ligt geen sneeuw, alleen daar durft hij te staan'

3 december 2016

De eerste sneeuw is gevallen. Pauzes zijn een feest, lekker sneeuwballen gooien! Maar één leerling wil niet naar buiten: Stan. Martine Huurman begeleidde een leerkracht en vertelt nu het verhaal. Over op de randjes lopen en de moed van een autistische jongen. 'Vanmorgen was het plein nog grijs en nu is het wit...' 

Paniek.

Stan wil niet naar buiten. Zijn lerares komt met een rood hoofd van opwinding naar de lerarenkamer. ‘Ik krijg het niet voor elkaar.' Op de vraag wat er aan de hand is vertelt ze dat Stan vastgeklampt aan zijn tafel zit. Hij blijft herhalen dat hij niet naar buiten gaat. De juf begrijpt het niet. Hij heeft zonder problemen zijn fruit opgeruimd en zijn jas gepakt. Toen de kinderen naar buiten renden, schreeuwden ze van plezier. 'Het heeft gesneeuwd! Yes, het heeft gesneeuwd.'

Juist op dát moment, terwijl ze het tegen haar collega’s zegt, valt het kwartje.
Ze loopt snel terug naar de klas. Gaat naast Stan zitten en zegt rustig: 'Stan, ik zie dat je niet naar buiten wilt. Wat is er aan de hand?'
Stan kijkt haar niet aan. 'Ik ga niet naar buiten.' 'Waarom niet?' Hij zegt niets, blijft stil.

De juf neemt rustig de tijd. 'Stan, heb je gezien dat het heeft gesneeuwd?' Stan kijkt naar buiten. Weer wacht de juf even. Ze praat rustig en zit ontspannen naast hem. Stan ontspant nu ook. Hij laat de tafel los. 'Moet je wennen aan de sneeuw Stan?' Hij kijkt weer naar buiten. Dan, na een korte stilt komt het verlossende woord eruit: 'Vanmorgen was het plein nog grijs en nu is het wit...' De juf knikt: 'Dat klopt Stan, de sneeuw ligt op het plein en daarom is het plein nu wit.' 'Vind je dat vervelend?' Stan knikt. 'Zullen we samen naar het plein kijken? Dan blijven we in de gang staan.'

Stan staat op en loopt aan de hand van de juf mee. Ze blijven staan voor het raam. Daar kijken ze samen een tijdje naar de spelende kinderen. De kinderen gooien met sneeuwballen. De juf zegt niets. Laat Stan rustig kijken. Als hij vragen heeft stelt hij ze wel. Dat kan hij.

Na een paar minuten zegt de juf: 'Kom, dan gaan we samen naar buiten, hou mijn hand maar vast.' Stan vindt het spannend, maar hij loopt wel mee. Omdat hij een tijdje naar buiten heeft gekeken, heeft hij gezien dat aan de randen van het plein geen sneeuw ligt. Daar wil hij staan. De juf blijft bij hem staan. Zo gaat de pauze voorbij.

’s Middags loopt Stan via de grijze randjes van het plein naar zijn schoolbusje. Hij loopt op zijn tenen, zo spannend vindt hij het. De juf belt met de moeder van Stan. Ze vertelt het verhaal. Stan’s moeder is blij dat de juf haar inlicht. 'Werk aan de winkel!' zegt ze lachend.

De volgende ochtend komt Stan het plein opwandelen. Door de sneeuw. Hij moet niets hebben van sneeuwballen gooien, maar wat een stap voor deze dappere jongeman!

Martine Huurman is leerkracht geweest, locatiedirecteur, intern begeleider en behandelcoördinator in het speciaal onderwijs voor kinderen met (ernstige) gedragsproblemen. Ze werkt nu vanuit haar eigen organisatie Streep.