Onbewust leren en metaforen: 'Niks aan de hand, het is gewoon een luie draak'

5 november 2017

Marlies Bras werkt soms met metaforen om een probleem van kinderen te benaderen. 'Ze stellen ons in staat om problemen waar we in de buitenwereld tegenaan lopen, via onze binnenwereld op te lossen.' In dit verhaal gaat ze met Daan op expeditie. Waarom? Deze zesjarige is een ondernemende jongen, maar als puntje bij paaltje komt, ligt er vaak een grote draak in de weg. Tsja, dan moet hij zijn plannen laten varen of… de draak verslaan. 

Daan had last van een draak. Een grote draak die zijn bek wijd open kon sperren en dan heel afschuwelijk eng kon kijken. 'Ook al ben je dapper, van die draak word je vanzelf bang,' aldus Daan. En dus moesten wij op pad om de draak te verslaan. De draak lag namelijk in de weg.

Daan wilde naar het land van avonturen, maar de draak lag voor de poort. Daarom moest Daan in het land van de sufferds blijven. Dat was geen pretje, dat kon Daan mij wel vertellen. Kortom: het was van groot levensbelang dat we de draak gingen verslaan.

Zo gingen wij op pad. Bepakt en bezakt met alles wat je op een expeditie nodig kon hebben. Proviand, schilden, zwaarden, touwen, netten. Je wist van tevoren nu eenmaal nooit wat je precies nodig zou hebben als je een draak ging verslaan. Daan leek erg zeker van zijn zaak. Ik kon het beste op hem vertrouwen, zei hij. 'Maar', zo fluisterde hij me toe, 'houd rekening met moeilijkheden. We zullen nog een hoop spannende dingen tegen komen op onze expeditie.'

En inderdaad, het duurde niet lang of we stuitten al op ons eerste grote probleem: een enorme rivier met verraderlijke stroomversnellingen. Daar moesten we doorheen zien te komen. Zwemmend zouden we het niet overleven. Maar we moesten erover, want de draak lag aan de andere kant van de rivier. Gelukkig had Daan zijn opvouwbare kano in zijn rugzak gestopt. En zo stonden we binnen een mum van tijd aan de andere kant van deze immense rivier, genietend van een heerlijke verse denkbeeldige appel.

Vol goede moed vervolgden we onze expeditie, tot we bijna in een enorme afgrond stortten. Een groot gapend gat van zo'n 100 meter breed staarde ons aan. Maar geen nood. Toevallig had ik mijn jetpack in mijn rugzak gestopt, zodat we ook deze hindernis zonder enige moeite konden trotseren. Zelfs Daan was onder de indruk.

Zo bewogen we ons een half uur lang door mijn praktijkruimte tot we op 200 meter van de levensgevaarlijke draak - gespeeld door mijn Ikea-elandvloerkleed - aangekomen waren. Daar lag hij dan. Met zijn dreigende vurige ogen, volgde hij al onze bewegingen. Ik greep mijn zwaard nog wat steviger vast, om ten tijde van een onverwachte aanval meteen terug te kunnen slaan. Elke draakachtige beweging werd door ons met nauwkeurige precisie gevolgd, zodat we niet verrast zouden worden door een plotselinge aanval van zijn kant.

Voorzichtig slopen we een stukje dichterbij om ons klaar te maken voor hét moment van de waarheid. Ook de draak maakte zich klaar. Hij sperde zijn bek wijd open.
Gespannen greep ik mijn zwaard nog iets steviger beet, wachtend op Daans teken om ten aanval te gaan. Net toen ik het niet meer kon houden en de aanval in wilde zetten, riep Daan... STOP! NIET DOEN. Kijk!!! Kijk toch naar de draak. Ik stopte en keek verbaasd naar Daan.  'Kijk nou toch eens goed', riep hij. 'We hebben ons vergist. We hebben ons gigantisch vergist.'

Vol vragen keek ik nog eens dieper en dieper in grote ogen van mijn Ikea-eland, nog niet helemaal snappend wat ik dan zo gemist kon hebben van dit dreigende monster. Met grote ferme stappen liep Daan op de draak af. Ik riep hem na:  'Wat doe je Daan. Straks verslindt hij je met huid en haar. Kijk hoe zijn bek opengaat.'

Lachend keek hij om, terwijl hij nog een paar stappen dichter naar de draak liep.
'Nee joh,' kalmeerde hij me. 'Die bek doet hij niet open om mij op te eten. Hij gaapt alleen maar. Het is gewoon een luie draak. Niets aan de hand. Kom gerust dichterbij. Vertrouw mij nu maar. Ik heb toch verstand van draken!'

Voorzichtig pakte ik zijn hand vast en liet me langs de draak leiden. Heel voorzichtig liet hij mij de draak aaien. Het was helemaal geen levensgevaarlijke draak. Het was alleen maar een luie draak, die af en toe eens flink gaapte. We stonden een paar minuten te kijken naar de draak die er ook niets aan kon doen dat zijn gegeeuw er van een afstand angstaanjagend uitzag.

Toen vervolgden we onze reis. Onze reis naar het land van avonturen. Niets stond ons meer in de weg.

Kindertherapeute Marlies Bras publiceert vaker op haar blog Treadsoftly.