Na het weekend: 'Ik zie je worstelen met de overgang van thuis naar school'

20 februari 2017

'Je ligt nog heerlijk te slapen. Je haren liggen verspreid over je gezicht en het kussen. Je gezichtje ontspannen. Ik kan het niet langer uitstellen; ik moet je nu echt wakker maken, anders komen we te laat op school.' Selina van den Brink brengt haar dochter na het weekend naar school. Het gaat moeizaam en is erg wennen voor haar dochtertje. Een blog over gevoeligheid en gepaste afstemming.

Je hebt moeite met het openen van je ogen en je lijkt rustig verder te slapen. Ik aai zachtjes over je haren en zeg nog een keer dat het echt tijd is om op te staan, willen we nog in rust een broodje kunnen eten. Je zegt dat je nog zo moe bent. Ik zeg dat ik het begrijp, maar dat het weekend helaas voorbij is en het bijna tijd is om naar school te gaan.

Slaperig loop je naar beneden en ga je naast je broertje op de bank zitten. Als ik beneden kom zie ik hoe je heerlijk in rust op de bank zit met een dekentje om je heen. Helaas kun je hier niet al te lang van genieten, want het is echt tijd om je te gaan aankleden. Je poetst je tanden en trekt je kleren aan, daarna eet je je broodje en drink je je melk. Je bent inmiddels echt wakker en je kletst vrolijk. Het is tijd om te gaan. Het is koud buiten, dus we pakken ons lekker dik in. Iets na achten lopen we met z’n drietjes de deur uit; jij loopt hand in hand met je broertje voorop.

Langzaam wennen

Op school word je al wat stiller, je hangt je jas en tas op en loopt de klas binnen. De geluiden, de felle lichten, de verschillende gesprekken; ik zie hoe het je overvalt en hoe je dicht bij mij in de buurt blijft. De dag begint altijd met het leeskwartiertje, ik kom naast je zitten en je leest met alle gemak mij het verhaal voor.

Het kwartier is voorbij, het is tijd om afscheid te nemen. Ik zie de onrust in je ogen. Je duikt in mijn armen en met waterige ogen klamp je jezelf aan mij vast. Je wilt niet dat ik weg ga, je wil bij me blijven. Ik vraag aan je wat er nu in je hoofdje gebeurt en je antwoordt dat je bij mij wilt zijn. Het antwoord verbaast me niet; ik zie elke dag jouw strijd en voel aan alles dat je terug wil naar de rust en veiligheid. Elke dag zie ik je worstelen met de overgang van thuis naar school. Elke dag zie ik hoe je overspoeld raakt door alle prikkels om je heen. Het breekt mijn hart en tegelijkertijd weet ik dat jij krachtig genoeg bent om deze uitdagingen aan te gaan.

Nabijheid

Ik vraag je wat jou nu gaat helpen en je zegt dat je weer bij juf aan tafel wilt zitten. Ik begrijp dit; haar nabijheid biedt jou de veiligheid die je zo hard zoekt. Ik zeg eerlijk dat ik het ook belangrijk vind dat je aan tafel bij je klasgenoten zit, omdat jij van hen kunt leren en zij van jou. Jij snapt dit en je zegt dat je dan morgen als je je niet fijn voelt bij de juf aan tafel begint en dan weer naar je eigen tafelgroepje gaat als het weer beter gaat. Ik stel voor om dan gelijk vandaag op die manier de situatie op te pakken, maar met grote ogen schud je je hoofd en de tranen wellen weer op. Ik vraag waarom je dit niet wilt en je antwoordt dat je zo moet wennen na het weekend, dat je vandaag liever bij de juf blijft.

Dikke knuffel

Ik ben trots dat je dit kunt verwoorden en dat je kunt aangeven wat je nodig hebt en ik ben nog trotser als ik je dit zelf aan juf weet te vertellen. Juf zegt dat ze het begrijpt, ze aait je over je arm en zegt dat je natuurlijk bij haar aan tafel mag komen. Ik geef je een dikke knuffel en fluister; zie je dat je ook door juf gezien wordt. Je kijkt me aan en er komt een grote lach op je gezicht.

Je geeft nog een laatste dikke knuffel en zegt dat je van me houdt. Ik houd je stevig vast en zeg dat ik ook heel veel van jou houd. Langzaam loop je naar de tafel van de juf. We zwaaien nog even naar elkaar en dit keer kan ik de deur dichtdoen zonder dat ik je huilend moet achterlaten.

Als ik naar huis loop denk ik nog even aan mijn eigen woorden; zie je dat je ook door juf gezien wordt. En wat ben ik dankbaar dat dit zo is. Dat je niet één, maar twee hele lieve en betrokken juffen hebt die ontzettend hun best doen om aan te sluiten bij wat jij nodig hebt. Dat zij jouw worsteling zien en jou de nabijheid geven die jij nog zo hard nodig hebt, want het is niet altijd makkelijk om als (hoog)gevoelig meisje op te groeien in een wereld die soms zo overweldigend kan zijn.

Uitgeleide over hooggevoeligheid

Ik vind dat ieder kind (en ieder mens) uniek is en als mens gezien moet worden met zijn/haar eigen uitdagingen. In die zin vind ik labels vrij oninteressant. De ervaring leert echter ook dat een bepaalde diagnose (label) soms duidelijkheid kan scheppen over de uitdagingen waar sommige kinderen helaas meer mee te maken zullen hebben dan kinderen zonder deze diagnose. Deze kennis kan dan bijdragen aan een passende begeleiding zonder dat het kind daarbij zijn eigenheid verliest.

Mijn doel is om meer herkenning en erkenning te krijgen voor de uitdagingen waar hooggevoelige kinderen dagelijks mee te maken hebben. Hooggevoeligheid is ook geen diagnose, maar een eigenschap. Het is wetenschappelijk bewezen dat 20% van de mensen een gevoeliger zenuwstelsel hebben dan de rest van de mensen. Hierdoor raken zij bijvoorbeeld sneller overprikkeld dan een ander. Als dit niet gezien wordt, kan dat voor een kind heel onveilig zijn, omdat er dan niet passend gereageerd wordt. Dit kan leiden tot onder andere hevige emoties en een verminderd zelfvertrouwen. Die overprikkeling zit hem al in hele kleine dingen die niet voor iedereen duidelijk zijn.

Door hierover te schrijven, hoop ik mensen te bereiken. Enerzijds doordat zij zich herkennen in mijn verhaal en anderzijds doordat zij dan wellicht beseffen dat hun kind zich niet aanstelt maar moeite heeft met de omschakeling van thuis naar school of moeite heeft met het verwerken van alle prikkels waar zij mee geconfronteerd worden. Door dit besef wordt het kind misschien anders benaderd wat misschien passender is bij wat het kind nodig heeft.

Selina van den Brink is moeder van twee kinderen en heeft een eigen praktijk waar ze kinderen begeleidt.