Mijn eerste klasje

1 december 2017

Dat de allereerste klas van leerkracht Heleen Iordens uit een verzameling nogal bijzondere excentriekelingen zou bestaan, had ze van tevoren niet kunnen denken. Een Michael Jackson lookalike, een heavymetal-fan, een AZ-supporter, aan bijzondere kinderen geen gebrek in dit klasje. Dat dat schooljaar dan ook een uitdaging zou gaan worden, leek direct al een feit.

Ik keek mijn ogen uit: een jongen die dacht dat hij de reïncarnatie van Michael Jackson was, een jongetje met een oogafwijking en een voorliefde voor alles wat AZ heette, een meisje met een iq van 70 en een razend empathisch brein, een geadopteerde Nigeriaanse met een emotieregulatie van likmevestje, een licht ontvlambare heavymetal-fan met haren tot zijn schouders en een wielerfanaat die zijn eerste schoolweek doorbrengt onder zijn tafel in plaats van eraan, en als hekkensluiter een stotterende charmeur met de meest ondeugende ogen van de hele school.

Ik had nooit kunnen verzinnen dat mijn eerste klas uit dit clubje excentriekelingen zou bestaan.

Als ik voor ze uit loop, door de gangen van hun nieuwe school, schiet ineens de Michael Jackson lookalike, met een van zijn wereldbekende moves en echt lederen handschoentje, voor mijn voeten. Ik stop en hij maakt van de gelegenheid gebruik om met zijn hand in zijn kruis te grijpen, zijn andere hand de lucht in te gooien en snoeihard ‘oei’ te roepen.
Ik klap en vervolg mijn weg naar ons lokaal.

Daar aangekomen kruipt Boris, de wielerfanaat, onder de tafel. Hij zet het op een hartstochtelijk snikken en maakt met benen, handen en voeten duidelijk dat ik hem vooral daar moet laten zitten. Ik pols hoe de rest van de klas reageert en merk tot mijn verwondering dat er niet echt wordt opgekeken van dit gedrag.

We gaan zitten voor ons eerste gezamenlijke kringgesprek. Ik vraag hen stuk voor stuk hoe het voor ze is om ineens op een nieuwe school in een nieuwe klas te zitten. Als ik bij mijn Nigeriaanse schoonheid ben aanbeland barst ze in huilen uit en maakt met grote gebaren kenbaar dat ik vooral moet doorgaan naar de volgende.

Het is 09:00 en ik voel de uitdaging van dit schooljaar over me heen vallen als een loden last.

Het is inmiddels begin juli als ik met tranen in mijn ogen kijk naar mijn eerste klas. We gaan de zomervakantie in, maar kunnen niet stoppen met elkaar knuffelen. Geen van allen lijken we afscheid te willen nemen van het bijzondere jaar dat achter ons ligt.

Mijn grootste les dit jaar? Don't judge a book by its cover.
En mijn op twee na grootste les? Zoek naar de reden achter het gedrag van een kind.
En mijn derde...? Tijd en een snufje pedagogisch tact doen wonderen.

Het was mijn allermooiste jaar als juf.

Heleen Iordens is trainer, deugden-yogadocent, kindercoach en moeder. Daarvoor werkte ze als leerkracht, en voor haar blogs put ze uit die jarenlange onderwijservaring.