Mijn (autistische) zoon op de universiteit? Alleen? Op kamers? Hoe dan?

16 december 2017

Carin Parie merkt dat het soms moeilijk is om het juiste perspectief te zien. Of misschien wel even helemaal geen perspectief. Zorgen over haar (autistische) kinderen en hun toekomstbeelden kunnen dan overheersen. De emotie komt dan onverwacht bovendrijven... 'Met de trots kwam in mij tegelijkertijd ook de bijna-paniek naar boven.'

Als moeder van drie kinderen (van wie twee autistisch) is dat soms nog lastiger. Want juist de zorg om hun anders-zijn brengt gebruikelijke toekomstbeelden vaak aan het wankelen. En dan zie je het allemaal even niet meer in perspectief. Gelukkig leven we in een land waar veel dingen goed geregeld zijn (tenminste, nu nog wel).

Mijn zoon van 16 jaar heeft PDD-NOS en is bezig met de laatste twee jaar havo via speciaal voortgezet onderwijs. En hij doet het goed, doet het meer dan goed. Hij kreeg zelfs het advies zich te gaan oriënteren op een vervolgopleiding op wo-niveau. Slik... Met de trots kwam in mij tegelijkertijd ook de bijna-paniek naar boven. Mijn zoon op de universiteit? Alleen? Op kamers? Hoe dan? In de 'normale' maatschappij kan hij zich niet alleen staande houden, nu nog niet in elk geval.

Gisteravond had ik een workshop op de school van mijn zoon. Deze workshop ging over een uniek concept van begeleid wonen voor studenten met een autistische stoornis, zowel op mbo- als op wo-niveau. De spreker liet feiten zien, cijfers, percentages van slagen, maar vertelde vooral over het welbevinden van de studenten binnen dit concept, over hun persoonlijke groei. Er werden filmpjes getoond van studenten in het huis die vertelden hoe hun leven veranderd was sinds zij binnen de veiligheid van deze begeleiding hun eigen weg konden vinden. Een van de jongens gaf aan dat de wens die hij had om ooit een normaal leven te kunnen leiden nu ook een reële mogelijkheid was.

Lees verder op Carins blog.