Carin Parie

Moeder van drie kinderen, een dochter van 18 en twee zoons van 16 en 14. Twee van mijn kinderen zijn gediagnosticeerd PDD-NOS, een ASS stoornis. Mijn nu zestienjarige zoon al vanaf zijn derde jaar, mijn dochter pas onlangs. Jongens en meisjes zijn daarin anders, zo heb ik (ook nog maar pas) geleerd.

Ik "wist" vanaf hun geboorte dat ze anders waren, zonder dat ik er de vinger op kon leggen die eerste jaren. Ik handelde instinctief als moeder. Ik keek, voelde en "wist" wat mijn kinderen nodig hadden, waar ze het beste door groeiden. En natuurlijk las ik veel artikelen, zocht ik informatie op en sprak erover met anderen.
Met hun opgroeien groeide mijn ervaring, ervaring als mama van een kind met autisme. Elk nieuw schooljaar maakte ik een afspraak met de nieuwe leerkracht op school, vertelde hen over het anders zijn van mijn kind, wat zij verwachten konden, waarvan ik wist dat mijn kind er het meeste baat bij had. Duidelijkheid en grenzen stellen. En natuurlijk wilde ik graag dat zij bij mij kwamen wanneer er vragen of problemen waren. Samen weet je meer en sta je sterker.

Wat was en ben ik blij met bevlogen leerkrachten die het verschil maken. Leerkrachten die zich met hart en ziel inzetten en durven toegeven dat ze het ook niet allemaal weten en er soms helemaal hopeloos van worden. Wat kan ik genieten van de bezielde taxichauffeur die geeft om "haar" kinderen in de bus en ze niet zomaar als lastige jongens ziet. Die mij en andere ouders vraagt hoe ze het beste met het kind kan omgaan, die zorg heeft voor de aan haar toevertrouwde kinderen. Ook dat is een vorm van onderwijzen.

Mijn kinderen hebben een eigen wereld en begrijpen vaak niets van de wereld om hen heen.
Ik wil graag andere mensen laten zien hoe mijn kind denkt en voelt, en er daardoor voor zorgen dat er begrip komt. Niet het echte begrijpen, dat lukt nooit.
Je kunt het alleen beredeneren. En dat is nu precies wat een autist doet. Daarin ligt zijn houvast, zijn zekerheid, zijn toekomst.