Je bent wat je doet: over de volwassene als moreel kompas

24 mei 2023

Eens per week mag Natasja de Kroon aan de slag als facilitator voor Teamup Save the Children Nederland, met een prachtige groep kinderen binnen een AZC. Zolang ze nog geen groep voor de oudste kinderen hebben, lopen de leeftijden erg uiteen. Dit zorgt soms voor lastige situaties, zoals die keer dat een al wat oudere jongen zich op blijft houden in de buurt van de kleintjes.

Onze groep van 6-9 jaar loopt nu vaak van 6-12 jaar. En dan gebeurt het ons ook nog regelmatig dat we al aan de slag zijn voordat we erachter komen dat de jongsten nog geen 6 zijn. Ze willen zo graag meedoen dat ze met een stalen gezicht volhouden dat ze toch echt al 6 zijn. Voor de oudsten is dit soms minder leuk, omdat zij vaak rekening moeten houden met de kleintjes. Ook vinden ze het lastig dat die zich niet aan de regels houden. Maar wonder boven wonder lukt het toch vaak om met zijn allen te genieten van het samen spelen, ieder op zijn eigen wijze.

Afgelopen maandag was het mooi weer, dus konden we lekker naar buiten. Omdat we met zijn vieren waren, konden twee op het veld blijven en ging ik met mijn collega langs de deuren om kinderen op te halen. Er zijn deze week weer een hele hoop nieuwe kinderen bijgekomen die nog niet weten dat we er zijn.

De stemming zat er goed in en al dansend en zingend kwamen er steeds meer kinderen bij. Aangekomen op het veld zie ik een grote jongen staan. Een paar kinderen komen naar me toe en vertellen dat dat niet klopt, dat hij te oud is. Ik loop naar hem toe maar krijg geen contact met hem. Even twijfel ik. Gelukkig weet mijn collega te melden dat zijn vader in de buurt is om in te grijpen als het niet gaat.

We besluiten om te beginnen. Ik probeer zo goed mogelijk in de gaten te houden of de kinderen zich veilig genoeg voelen om te spelen terwijl de grote jongen om ons heen fladdert. Ineens realiseer ik me dat het belangrijk is hoe ik reageer. Als ik laat zien dat het oké is merk ik dat de kinderen ook niet meer op hem letten. Na de warming up gaan we starten met de waterestafette. Dit blijkt een groot succes. Terwijl we bezig zijn zie ik de grote jongen met een beker water lopen. En zie ik voor het eerst zijn verlangen om bij ons te zijn en mee te spelen. Zijn lijf is groot maar qua ontwikkeling verlangt hij er naar om te spelen. Meer en meer probeer ik hem in het spel te betrekken. Hij geniet. Als we nog even Anna Maria doen, haakt hij af. Uit mijn ooghoek zie ik hem weglopen met zijn vader.

Terwijl ik naar huis rijd schaam ik mij voor mijn eerste neiging om hem weg te sturen. En realiseer ik me hoe belangrijk het is om het goede voorbeeld te geven. Te laten zien dat iedereen welkom is en erbij hoort. Zo leer ik elke week bij. Met en van de kinderen.

Natasja de Kroon is docente Pedagogiek aan de PABO.