'Het spijt me dat ik jou niet kon laten voelen wat je het liefste wilde: erbij horen'

19 juli 2017

Martine Sitter schrijft een openhartige brief aan een ex-leerling. De leerling die extra ondersteuning nodig had, dat kreeg in de vorm van een heel team om haar heen, maar eigenlijk op zoek was naar iets anders, iets basalers: contact. Martine geeft eerlijk toe, dat ze haar niet heeft gegeven wat ze nodig had en maakt haar excuses. 'Het spijt me dat ik je tranen niet heb gedroogd als je huilend afgezonderd op je "werkplek" zat voor die waardeloze sommen, terwijl je eigenlijk alleen maar onderdeel wilde zijn van onze groep.' 

Lieve Marla,

Waarom schrijf ik je, vraag je je misschien af. Ik wil je mijn excuses aanbieden.

Jaren geleden was ik je juf in de middenbouw. Ik was geen beginnende leerkracht en geen beginnend mens. Ik had ervaring voor de groep en een beetje ervaring in het leven.

Je komst in mijn groep was al maanden daarvoor in vele ellenlange gesprekken overwogen, voorbereid, afgewezen, opnieuw bekeken en uiteindelijk vastgelegd.

Je was anders dan de anderen. Ter wereld gekomen met een afwijking die ervoor zorgde dat je niet kon lopen, moeilijker praatte en 24 uur per dag (en dus ook de uren dat je in mijn groep kwam) extra zorg nodig had. Je kwam op de eerste schooldag met een lach van oor tot oor met een heel team bestaande uit een logopedist, fysiotherapeut, ambulant begeleidster, remedial teacher, interne begeleider en gemotiveerde en vastberaden ouders mijn, naar mijn idee, stabiel draaiende groepje binnen. Heel eerlijk gezegd was ik een beetje geïntimideerd door al die mensen. Ik voelde me overrompeld en onbekwaam.

Nog optimistisch begonnen jij, (met iedere dag weer die stralende lach als je binnen kwam) ik en je team aan specialisten aan het schooljaar. Naarmate het jaar vorderde vond het team dat je niet genoeg vooruitgang maakte. Meer overleg volgde, meer aanpassingen, meer plannen en meer doelen. Uiteindelijk zat je in je rolstoel tussen twee kamerschermen met je gezicht naar de muur: jouw werkplek. Hoopvol en glunderend keek je om je heen om maar zo veel mogelijk contact met de rest van de groep te maken, maar vergat je het blad met sommen op je tafeltje. Je team wilde nog meer aanpassingen en overleg.

Ik gaf het steeds meer op, kon de horizon niet meer zien. Uiteindelijk dacht ik dat het voor jou misschien beter was om naar een school te gaan waar meer kinderen met een handicap op zitten. Daar waren mensen die vast veel meer kennis en kunde in huis hadden om jou te helpen met die sommen. Daar zou je je misschien beter op je plek voelen, tussen andere kinderen in een rolstoel.

Het spijt me dat ik dat heb gedacht. Het spijt me dat ik wel naar je heb gekeken, maar je niet echt heb gezien. Niet heb gezien dat je genoot van het onderdeel zijn van iets wat voor bijna alle kinderen de normaalste zaak van de wereld is. Het spijt me dat ik je tranen niet heb gedroogd als je huilend afgezonderd op je "werkplek" zat voor die waardeloze sommen, terwijl je eigenlijk alleen maar onderdeel wilde zijn van onze groep.

Het spijt me dat ik niet in jouw naam voor je opkwam en tegen je team opgewassen was, door te zeggen wat ik zag: een ongelukkig kind leert niet. Het spijt me dat ik niet in staat was om mijn vooroordelen en weerstand los te laten en de reis gewoon ben aangegaan zonder me te laten leiden door je team in plaats van door jou. Het spijt me dat ik jou niet kon laten voelen wat je het liefste wilde: erbij horen. Het spijt me...

Het heeft me in al de jaren die volgden zo nu en dan nog bezig gehouden. Sinds ik moeder ben van Terra, een meisje van inmiddels bijna drie jaar met het syndroom van Down, nog vaker (eigenlijk is ze niet veel anders dan jij hoor, ze is ook maar gewoon een meisje dat verbondenheid zoekt).

Met de komst van 'Passend Onderwijs'  en onze beginnende zoektocht naar een school voor Terra kom jij steeds vaker in mijn gedachten voorbij. Ik hoop dat we voor Terra een school en een leerkracht vinden die naar Terra kan kijken zoals ze is. Iedere dag opnieuw.

Die niet door mijn moederinstinct geïntimideerd is. Die vertrouwen heeft in zichzelf, mij en Terra en daar geen oordeel over heeft. Een leerkracht die kan loslaten, vast kan pakken en een verbinding aangaat. Die sommen komen dan namelijk vanzelf wel. En als er dan toch een werkplek nodig is tegen de muur aan, tussen twee kamerschermen, dan maken we het wel gezellig daar en mag iedereen er werken. Met mooie tekeningen en foto's en de achteruitkijkspiegel uit mijn auto (om toch contact te houden met de anderen). Had je vast een goed idee gevonden.

Lieve Marla, jij en Terra hebben me wijze lessen geleerd. De wereld wordt er mooier van. Heb een mooi leven!

Veel liefs van je juf uit de middenbouw

Martine Sitter is moeder van drie dochters, waarvan de jongste, Terra, het syndroom van Down heeft. Martine blogt over Terra op haar website.