Dit kleine meisje had geen idee wie er voor haar was

5 juli 2023

‘Ze wordt bijna 10 en heeft al meer dan twee handen vol aan woonplekken gehad.‘ Het nieuwe meisje in de thuiszittersklas van Carlijn Willems heeft echt al heel wat achter de rug in haar korte leven. Ze lijkt te voelen dat ze er alleen voor staat en dat je volwassenen nooit kunt geloven op hun woord. Het is een grote uitdaging waar Carlijn voor staat, maar ze gaat hem aan.

‘Mag ik Panda even pakken?’ ‘Tuurlijk, pak hem maar.’ Ondertussen kijk ik naar haar maar ze komt niet in beweging. ‘Kan ik iets voor je doen?’ Het blijft stil maar we hebben oogcontact. ‘Kom, ik loop wel even met je mee.’ Een glimlachje verschijnt en een knikje is zichtbaar. Samen halen we Panda uit haar tas. Haar schouders zakken en met een plof valt ze in de cocon om vervolgens samen met haar knuffel onder een dekentje te verdwijnen.

Met ontroering kijk ik naar dit tafereel. Zo jong en al zo veel meegemaakt. Ze wordt bijna 10 en heeft al meer dan twee handen vol aan woonplekken gehad. Kun je je dit voorstellen? Zo jong en klein en dan steeds naar een ander plekje. Waar je zo de veiligheid van je ouders/ verzorgers nodig hebt, heeft dit meisje periodes in haar jonge leven gekend dat ze geen idee had wie er voor haar was. Ze voelt tot in haar tenen dat ze er alleen voor staat en dat volwassenen niet op hun woord te geloven zijn.

Toen ze een aantal weken geleden in de thuiszittersklas startte, fungeerde ze geheel zelfstandig. Alles deed ze alleen. Ik herinner me nog die eerste dag dat ze op onze school kwam. Ineens stond ze in mijn groep. Met een strak gezichtje, beetje bleek rond haar neus: ‘Hoi, ik ben er.’ Enigszins verbaasd heette ik haar welkom in de groep. En al pratende werd me duidelijk dat het vervoer haar te vroeg naar school had gebracht. En ondanks de afspraak dat de chauffeur zou wachten in de taxi totdat wij haar kwamen halen, is de taxi weggereden en stond ze daar. Alleen. Op een vreemde plek, voor een deur. De deur naar een nog onbekende school.

‘Fijn dat je er bent, welkom in jouw nieuwe groep. Ik schenk een kopje thee voor je in. Kom hier maar zitten.’ Ze ploft neer op een stoel en kijkt met grote ogen door de ruimte. Haar schouders blijven hoog zitten en haar handen frutten aan het theezakje. ‘Ik vind het vervelend voor je dat ik nog niet bij de voordeur was om je te ontvangen". Ze kijkt me even aan. ‘Ik kan het makkelijk alleen.’ De woorden komen met kracht uit haar mond. ‘Ik wist nog van de rondleiding waar mijn klas zat, ik let altijd heel goed op.’ Haar blik wordt wat opener en ze zoekt mijn ogen op. Bevestigend knik ik: ‘Ja, dat heb je me net laten zien!’

En nu, een heel aantal weken later, geeft ze aan dat ze het niet alleen wil doen, maar dat ze het  fijn vindt dat ik even met haar meeloop naar de gang. Heel langzaam begint er ruimte te komen en zijn de eerste tekenen van een relatie tussen ons zichtbaar, waarin ze soms een stukje van haar dikke schild laat zakken. En dit meisje mag haar tijd nemen, alle tijd die ze nodig heeft. Ze hoeft het niet alleen te doen: wij als volwassenen zijn er om naast haar te staan en te ondersteunen waar nodig. Het begin is gemaakt en met een blik van ontroering kijk ik naar de cocon waar ze heerlijk ligt te chillen met Panda.

Carlijn Willems is leerkracht op vso De Bodde en eigenaar van coachingspraktijk Stoei en groei coaching & bewustwording