De 'wetenschap' die leidt naar de grootsheid van een kind van elf jaar

4 augustus 2015

Opvoeders kunnen de grootsheid van elk kind tot bloei laten komen', meent Marlies Bras. 'Door meer in een kind te zien dan hij/zij ons laat zien en door meer in het kind te geloven dan hij/zij in zichzelf gelooft.' Ze vertelt als kindertherapeute over  de ouders van Rogier. Zij besluiten hun zoon niet meer te zien als een  middelmatig kind, maar als een bijzonder mens. Een blog over hoe een onhandige jongen van elf boven zichzelf kan uitstijgen.

Hoe zorg je ervoor zorgen dat een onbetrouwbaar kind, betrouwbaar wordt?
Hoe kun je een van een onhandig kind een handig kind maken?
Hoe wordt een impulsief kind een verantwoord kind?
Oftewel: hoe kun jij als opvoeder ervoor zorgen dat je kind boven zichzelf uitstijgt?

Rogier was een jongen van elf jaar. Hij was erg onhandig volgens zijn ouders.  Inschenken van drinken stond bij hem gelijk aan knoeien. Geld voor een boodschap verdween en kwam drie dagen later uit een broekzak weer tevoorschijn. Daarbij was Rogier vreselijk passief. Hij deed niets in huis. Hij was met geen mogelijkheid vooruit te branden. Hij hing wat rond met vrienden of zat achter zijn iPad.

Verder was hij volgens zijn ouders 'in alle opzichten een gemiddelde jongen'. Hij scoorde gemiddeld op school. Hij was een gemiddelde sporter. Hij had wel vrienden, maar behoorde niet tot de populaire kinderen. Zijn hele leven was 'zo zo'. En dat was wat zijn ouders het meest dwarszat. Ze hadden dit tot nu toe geaccepteerd, maar konden het niet langer aanzien.  Ze wilde een actieve, verantwoordelijke zoon die vooral gelukkig was. Er zat zoveel meer in hun zoon. Ze wilden dat hun gemiddelde zoon een bijzonder kind werd. Geen 'zo zo zoon', zoals ze er bijna beschaamd aan toevoegden.

Rogier had zelf geen zin om naar mijn praktijk te komen. 'Zinloos'  zoals hij het zelf omschreef, “Ik ben zoals ik ben”. Toch namen zijn ouders daar geen genoegen mee. Ze zetten door. Buiten Rogier om. Ze gingen zelf aan de slag, want ze wilden grootsheid voor hun zoon, geen middelmatigheid.
En ze kregen het voor elkaar.

Rogier veranderde van een passieve en gemiddelde jongen in een actief betrokken jongen, die grootse dingen deed. Een jaar later organiseerde Rogier schoolfeesten. Hij zette een actie op voor zijn voetbalclub. Hij regelde dagjes uit voor zijn vriendenclubje. Hij bleek een organisator in hart en nieren. De band tussen zijn ouders was goed.

Rogier ging een stuk stralender door het leven. Hij hielp zelfs regelmatig in huis. Wat was het geheim?

Lees verder op het blog van Marlies Bras. Ze  heeft een praktijk voor Integratieve Kindertherapie.