De energie die van spelende kinderen uitgaat: 'Ik heb me al eens afgevraagd waarom een ouderen- of verzorgingscentrum niet in één gebouw zit met een school'

24 december 2015

Jack Provily was op een school waarnaast een appartementen-complex wordt gebouwd. Tijdens de lunch spraken de leerkrachten over de verkoop van het complex, die niet zo super verliep. 'Maar wie wil er dan ook naast een school wonen? Al die herrie!' Zelf dacht Provily eigenlijk, wie wil er NIET naast een school wonen? Je krijgt elke dag je portie energie toegediend. Zijn blog: 'Om twaalf uur kwam de wereld weer tot leven: gillen, roepen, zingen, lachen, rumoer, de bel, stilte...'

'Vanmorgen liepen er twee kinderen langs mijn tuin, een jongen en meisje van een jaar of zeven. Ze maakten een kabaal van jewelste in hun poging een hond vooruit te krijgen. De hond, al op leeftijd, had echter geen haast. 'Hij is al oud, meneer!' Vol energie, met kreten, aanmoedigingen, uitdagende geluiden probeerden ze hem vooruit te krijgen. 'Kom op, Boris, wie het eerst bij het paaltje is...!' En weg rende de jongen. De hond snuffelend achterlatend. Het meisje schaterde het uit. Tevreden liep ik naar binnen. Mijn dag kon niet meer stuk. Zoveel frisse energie! Ik ging langs start en ontving zojuist mijn bonuspunten!

Mijn ouderlijk huis stond naast een grote school. Als ik eens ziek was, hoorde ik het ritme van de school. ‘s Ochtends het gejoel, de schoolbel, even herrie en dan de stilte... Om 10 uur de kinderen op het schoolplein: gillen, roepen, zingen, lachen, rumoer, de bel, stilte.... Om 12 uur kwam de wereld weer tot leven. Tegen half twee kwam de energie weer op een hoogtepunt, tot de schoolbel daar een eind aan maakte. Om half vier werd ik weer vrolijk en langzaam maar zeker ging de dag als een nachtkaars uit.

Als tiener werd ik me bewuster van de geluiden van de school. Ik hield van het gejoel, van de kracht van jong leven.

Ik was vorige week op een school waarnaast een appartementen-complex wordt gebouwd. Tijdens de lunch spraken de leerkrachten over de verkoop die niet zo super verloopt. 'Maar wie wil er naast een school wonen? Al die herrie!' Met een innerlijke glimlach volgde ik het gesprek. Zelf dacht ik eigenlijk, wie wil er NIET naast een school wonen? Je krijgt elke dag je portie energie toegediend. Tja, in de weekenden en de vakanties is het behelpen. De rust die er dan heerst is van begraafplaatsniveau. Dus dan moet je zelf iets gaan doen dat energie oplevert.

De energie die van (spelende) kinderen uitgaat, is zo interessant. Het is verfrissend en helend. Ik heb me al eens afgevraagd waarom een ouderen- of verzorgingscentrum niet in één gebouw zit met een school. Volgens mij doet de frisse, open energie van kinderen deze mensen enorm goed!

Als ik in een dip zit en kijk naar spelende kinderen, ben ik weer op weg naar de top. Maar misschien ben ik wel een uitzondering...

Eén vraag blijft echter knagen. Wat gebeurt er met al die energie als de schoolbel gaat??'

Jack Provily is tegenwoordig werkzaam als directeur in het Primair Onderwijs, laatselijk bij OBS De Jint in Stiens (Friesland).