Concurreren, maar dan met jezelf: 'Dus waarom die grote aandacht voor de normering?'

14 november 2014

'Ik snap het wel. Die neiging om je met anderen te willen meten. Een atletiekwedstrijd wordt ook afgesloten met een podium voor nummer één, twee en drie.' Jacob Jan Voerman luisterde naar de Onderwijsavond van afgelopen woensdag met Jan Wiegers van Cito en deelt zijn overdenkingen. 'Niet de overheid. Niet een schoolbestuur. Niet de leraar. De léérling moet iets aan de toets hebben.' 

Mijn kinderen zaten op atletiek.

Het mooie van die sport is dat je met wedstrijden vooral tegen jezelf strijdt. Je kijkt of je je eigen persoonlijke records kunt breken. Of je deze keer wel over die 1.30 komt bij hoogspringen. Als dat lukte konden mijn kinderen daar blij om zijn. Eerste worden was ook leuk, maar toch minder belangrijk.

Dát is wat mij betreurde toen ik het verhaal hoorde van Cito commissaris Jan Wiegers.

Ik hoorde dat er aandacht was voor toetsen, om te zien hoe ver je bent in een vak. Mooi ook dat deze voortgangstoetsen ingebakken zitten in een methode. Dan kunnen  leerlingen in een eigen tempo aan de stof werken.

Maar waarom hoor ik dan dat het ook heel belangrijk is om te zien hoe kinderen presteren in verhouding tot leeftijdgenoten?

Waarom is dat belangrijk?

Ik snap het wel. Die neiging om je met anderen te willen meten. Die atletiekwedstrijd wordt ook afgesloten met een podium voor nummer één twee en drie.

Maar als het gaat om de prestatie die geleverd is op zo'n dag weet iedereen dat die persoonlijke records belangrijker zijn. De voortgang ten aanzien van het doel is toch belangrijker is dan de positie ten opzichte van een gemiddelde?

Waarom zo die nadruk op normering?

Waarom zo die nadruk op voldoen aan externe normen?

Leerlingen kunnen zichzelf heel goed doelen stellen. Waar ze dat niet kunnen kun je ze coachen. Daarmee is de leerling de belangrijkste consument geworden van een toetsbureau.

Niet de overheid.

Niet een schoolbestuur.

Niet de leraar.

De léérling moet iets aan de toets hebben.

De leerling moet weten waar hij staat ten opzichte van zijn doel. De leerling heeft er weinig aan te weten waar hij staat ten opzichte van zijn leeftijdsgenoten. Die hebben andere doelen. Die leggen het traject in een ander tempo af. Die hebben op verschillende momenten verschillende focus.

Dát is passend onderwijs.

Dus waarom die grote aandacht voor de normering?

Nu weet ik al waarom ik deze vraag gisteren niet stelde.

Omdat het te maken heeft met het doel van onderwijs, en Jan Wiegers gezegd heeft dat de Cito in dat debat geen voortrekkersrol in wil vervullen. Maar mist het Cito de boot niet?

De school waar ik vrijwilliger ben werkt net met een zelf ontwikkeld leerlingvolgsysteem. Omdat dat biedt wat de Cito niet kan. Een leerlingvolgsysteem waar de inspectie zeer over te spreken is.

Ze zijn met de Universiteit bezig om het uit te breiden naar 20th century skills. Om te beschrijven wat leerlingen allemaal kunnen. Niet om te zien of ze voldoen aan een gemiddelde norm.

Jacob Jan Voerman vertelt verhalen en maakt ook theater. Centraal thema is ‘Kun je jezelf zijn? en wat is daar voor nodig? Hij is vader van vier kinderen.