Column over botsende karakters: 'Dat ik af en toe zo op je mopper, wil niet zeggen dat ik niet van je hou.'

31 oktober 2015

'Ik wil zoveel mogelijk doen, in zo min mogelijk tijd,' weet Marlies Bras. 'Dat botst wel eens met de ideeën die mijn kinderen hebben’.  Ze heeft er een gesprek over met haar dochter. Ik vraag mezelf dan af: 'Is het wel eerlijk dat ik jou vraag om dat te doen? Soms vind ik dat ik gelijk heb, maar soms bedenk ik me ook dat het eigenlijk een hele stomme vraag van mij was.' In dit blog probeert Marlies de karakters en de dynamiek tussen haarzelf en haar kinderen onder woorden te brengen.  'Onze karakters zijn af en toe woest op elkaar.  Maar onze harten houden van elkaar.'

Een gesprekje met mijn dochter:

Dat ik af en toe zo op je mopper, wil niet zeggen dat ik niet van je hou. Onze karakters botsen af en toe gewoon.

Oh mam. Je bedoelt dus eigenlijk dat onze karakters af en toe woest zijn op elkaar. Maar wij zelf niet.

Wat ik eigenlijk bedoel is het volgende: Iedereen heeft een ander karakter. Jij, ik, je zus, papa, opa, oma, je juf. Het is eigenlijk net als magneetjes. Als je verschillende polen tegen elkaar aanhoudt, trekken ze naar elkaar toe. Maar als je gelijke polen tegen elkaar aanhoudt, dan maken ze gekke bewegingen en bewegen ze juist van elkaar af.

Wij lijken heel erg op elkaar. Wij zijn allebei bijvoorbeeld best heel eigenwijs en nemen niet zomaar iets van een ander aan. Een voorbeeldje: Als ik iets aan je zusje vraag, doet ze het vaak meteen, zonder er iets over te vragen. Ik krijg daar vaak nog tien kusjes bij ook. Dat vind ik natuurlijk heel fijn, want dan is het klusje snel geklaard en ik hou heel veel van kusjes. Als ik iets aan jou vraag, vraag jij eerst: “Waarom moet ik dat doen?” Daarna stel je nog tien andere vragen om er achter te komen of het echt wel eerlijk is dat ik dat aan jou vraag. Ik mopper dan soms wel eens van buiten. Ik ben nogal ongeduldig en dat schiet natuurlijk voor mij niet zo op. Maar diep van binnen denk ik ook: “Zo, die laat niet over zich heen lopen, zeg!”. Dat maakt me ook heel trots van binnen dat jij daar zo over nadenkt.

Vervolgens ga ik ook weer nadenken. Ik vraag mezelf dan: "Is het wel eerlijk dat ik haar vraag om dat te doen?” Soms vind ik dat ik gelijk heb, maar soms bedenk ik me ook dat het eigenlijk een hele stomme vraag van mij was. Het is dus niet dat ik van je zus meer hou dan van jou, omdat ik minder op haar mopper. Maar mijn karakter reageert gewoon anders op haar karakter dan op die van jou. Net zoals mijn karakter weer anders reageert op papa’s karakter of op die van een ander.

Ik mag dan van buiten af en toe op jou mopperen en jij dan net zo hard terug op mij, van binnen ben ik dan zo blij dat je bent wie je bent en dat je jezelf blijft. En ik weet dat je ondanks dat gemopper van mij toch wel van mij houdt, net zoals jij dat weet van mij. Snap je wat ik bedoel?

Ja. Dat zei ik toch mam: onze karakters zijn af en toe woest op elkaar. Maar onze harten houden voor altijd van elkaar.

Dat zei ze inderdaad al. Ruim 300 woorden geleden. Zonde van al die woorden. Ik had ze beter aan iets anders kunnen besteden. Of beter nog. Nergens aan. Ik had misschien beter mijn mond kunnen houden en haar met een grote glimlach op mijn gezicht een dikke knuffel kunnen geven.

Ach, weet je wat. Ik doe dat alsnog!

Marlies Bras publiceert met grote regelmaat columns op haar blog