'Cito-zorgen: hoe het voor sommige kinderen kan werken...'

8 juni 2015

Mascha Groenman ziet dat Karel (groep 3) vrijwel altijd extra tijd nodig heeft voor zijn rekensommen. Tot de dag dat hij ruim op tijd klaar is. Ze ziet dat ze net zo trots is als hij. Ze genieten ervan. En Karel komt even later nog eens bij haar staan. 'Dit lukt nu goed, maar die boekjes van Cito, die vind ik zo moeilijk!' Een blog: 'Het moet toch anders kunnen?'

Aan het begin van dit schooljaar had ik een gesprek met Karel (6 jaar). Groep 3 was net van start gegaan en ik sprak met hem over zijn onderwijsbehoeften. Tijdens een gezellig gesprekje deelde hij me mee dat hij 'niet zo goed kon rekenen' en 'dat de timetimer wat langer moest', omdat hij tekort tijd had. Gedurende het jaar bleef dat iets wat terugkeerde. Regelmatig vroeg hij om extra tijd, terwijl hij toch ook heel vaak zijn werk wel af had.

Ik hecht er niet zoveel waarde aan of het werk wel of niet allemaal af is. Een goede werkhouding, op zoek gaan naar vragen en antwoorden, samenwerken en hulp bieden vind ik veel interessanter en belangrijker, maar Karel vond het zelf wel belangrijk. Aan de ene kant voelde hij tijdsdruk en wilde hij graag goed doen, aan de andere kant ervoer hij dat hij leerde, dat hij gewaardeerd werd door zijn klasgenoten vanwege zijn serieuze werkhouding en het feit dat hij altijd bereid is te helpen.

Vanmorgen was Karel als eerste klaar met zijn rekenwerk. Hij kwam het mij heel trots laten zien. Ik was net zo trots als hij. Ik vroeg hem hoe het voelde en hoe het kwam dat het nu wel lukte. Dat kon Karel heel goed vertellen: 'Ik werk hard en stil en als ik een vraag heb, stel ik die aan Mike, dat helpt mij. Ik weet nu ook beter wat ik moet doen en dat vind ik heel erg fijn. Ik voel me trots!' Ik zag hem groeien. Wat is dat toch heerlijk om te zien.

Hij legde zijn rekenschrift op de daarvoor aangewezen plek en kwam nog even bij me staan. 'Dit lukt nu goed, maar die boekjes van Cito, die vind ik zo moeilijk! Ze zijn zo lastig.' Boven zijn neus trok een rimpel. Ik knikte naar hem. 'Je doet het goed, je werkt hard en je bent trots op jezelf.' Dat was waar, dat vond hij ook. Hij pakte een spelletje en vertrok naar zijn plaats.

Ik had net daarvoor een gesprek gehad met een moeder en de IB'er en daar kwam Cito ook nog ter sprake. We keken naar het Cito-rekenboekje en vonden sommige sommen erg moeilijk voor groep 3. De IB'er legde uit dat die moeilijke sommen daarin zijn opgenomen voor de hele goede rekenaars, om het niveau te bepalen.

Nu Karel mij zijn Cito-zorgen toevertrouwde, zag ik maar weer eens duidelijk hoe Cito voor sommige kinderen kan werken: als een bevestiging van dat wat je allemaal nog niet kan of weet. Dat moet toch behoorlijk frustrerend zijn. Het moet toch anders kunnen?

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-NOS en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog