Als kinderen zelf een plek in de klas mogen kiezen

2 april 2016

De kinderen van groep 3 van Mascha Groenman hebben geen vaste plek in de klas. Ze mogen zelf kiezen waar ze gaan zitten. Want, zo zegt Mascha, zelf zit je ook niet altijd op dezelfde plek. En soms moet je bij de één zitten omdat je hem of haar wilt spreken, maar soms wil je juist even alleen ergens zitten. Die opzet werkt prima, ook (of misschien wel juist!) als er twee nieuwe, Syrische, kinderen bij komen in de klas.

In groep 3 is er voor iedereen een plekje. Dat plekje mogen de kinderen zelf kiezen, want er staan geen namen op. Ik zit tussen de middag ook niet altijd op dezelfde plek aan de tafel in de personeelskamer. Ik kies graag zelf, omdat ik soms zin heb in een gesprek met iemand, soms echt even in gesprek moet met iemand en soms iemand zit op de plek waar ik het liefst zit. Ik denk dat kinderen ook graag zelf kiezen. Er staan tafeltjes achter een kast, daar is het rustig. Er staat een grote groep rechts, naast het raam en er zijn nog wat kleine tafelgroepjes. Een enkele keer zijn er weleens twee kinderen die voor die dag dezelfde tafel hebben gekozen, maar dat lost zich eigenlijk altijd wel op. En soms besluit iemand halverwege de les om zijn spullen op te pakken en een andere plaats te bezetten. Ook dat mag. Samenwerken mag ook. Dat is iets anders dan samen hetzelfde opschrijven. En natuurlijk gebeurt dat ook wel, maar omdat we op school zijn om te leren is daar niets aan de hand.

Sinds vorige week hebben we, naast de al eerder aangeschoven Syrische kinderen, er twee kleine geheel roze geklede Syrische meisjes bij. De dames spreken geen Nederlands en een van hen heeft nooit eerder een school bezocht. Ze vinden het fijn met z’n tweetjes. Aan leren lezen zijn ze nog niet toe. Ik laat ze eerst maar wat wennen aan het concept school. De hele dag tussen kinderen die jouw taal niet spreken, het is nogal wat….

Deze roze meisjes, met grote bruine ogen, scharrelen de klas door en knutselen vandaag samen een prachtige kartonnen vaas vol bloemen. Er wordt overvloedig lijm gebruikt, geknipt en gekleurd. En ze kijken elkaar tevreden aan.

Ondertussen rekent groep 3 serieus verder. De bedoeling is vandaag om niet in de war te raken van de "achterstevoren sommen" als: 15=10+…. En daar heb je als groep drie-er je handen aan vol!

De roze dametjes verplaatsen lijm en scharen van de ene tafel langzaam naar de tafel van M. Zijn rekenschrift schuift steeds meer opzij. Op het puntje van zijn stoel gezeten kijkt hij op, want naast hem klopt een meisje op een leeg plekje: ‘Kom maar lekker hier zitten, dan kan jij rustig rekenen en kunnen zij hun knutselwerkje afmaken.’ En dat doet hij. Tevreden lacht hij haar toe: ‘Dat heb jij goed gezien, dank je wel!’

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog