'Als jij niet kan loslaten, kan de ander niet veranderen'

4 mei 2017

Marlies Bras weet het zeker: Veel problemen ontstaan niet in eerste instantie bij kinderen. Zij spiegelen hoe wij, volwassenen, ons gedragen. Lossen we zo’n probleem op door een kind te veranderen? Of door je eigen handelen onder de loep te durven nemen? 

Ze weigerde om het water in te gaan. En dat een paar weken lang. De badmeester kon op zijn kop gaan staan. Hij kon lief doen, boos, rustig praten, boos praten. Het hielp allemaal niets. Ze had besloten om niet meer het water in te gaan.

Het begon zo mooi. Binnen een half jaar was ze alle badjes door. Daar stond ze als vierjarige uk tussen de grote kinderen bij het één-na-laatste badje. De zwemlesuurtjes waren niet mijn favoriete uurtjes. Het idee dat de diploma’s snel zouden volgen, was voor mij een aangename gedachte.

Dat liep dus anders. Mijn dochter had besloten dat ze de borstcrawl niet kon, dus ging ze tijdens de zwemles het water niet meer in. Ze beheerste de techniek tot in de puntjes. Ze had in mijn ogen een prachtige slag. Maar dat zag zij heel anders. De dames op de Olympische Spelen die in die tijd gaande waren díe konden goed de borstcrawl. Zij niet. En aangezien zij niet zo goed was als Ranomi en ook niet dacht dat ze net zo goed zou kunnen worden, had ze besloten om niet meer het water in te gaan.

Weken hebben we gepraat, geoefend, Olympische zwemtechnieken bestudeerd en uitgeplozen, de eisen voor het diploma opgezocht. Eindelijk zwom ze daar al tellend: 1,2,3 4,5, adem, 1,2,3,4,5 adem 1,2,3,4,5 en het halve baantje borstcrawl zat erop. Daar was de verlossende laatste krul die haar toegang gaf tot het laatste badje.

Vol blijdschap vervolgden we de zwemles.
Tot we aankwamen bij... het gat. Het vreselijke gat!

Lees verder

Marlies Bras is kindertherapeute en werkt vanuit een eigen praktijk. Zij publiceert vaker blogs op haar website.