Nora moet van school: 'Als je de pijn van een kind meevoelt...'

30 november 2014

Anne van Hees begeleidt Nora, een meisje van zestien dat overloopt van lef en enthousiasme. Of, zoals Nora's school het ziet: een meisje met een te grote mond, dat altijd te laat komt. Vandaar dat de school er geen been meer in ziet. Anne gaat mee naar haar afscheidsgesprek. Nora's teamleider heeft het over 'een frisse start maken op een nieuwe plek' en 'met een schone lei beginnen'. Maar voor Nora's beleving is amper ruimte meer. Anne's blog over heel laten, helen en waar werkelijke empathie begint.

--> Dit verhaal verwijst naar het eerste Magazine van hetkind: 'Passend Onderwijs. Niemand buitengesloten' dat op 10 november is verschenen. Het Magazine van hetkind telt 64 pagina’s vol exclusieve verhalen, bedoeld om het gesprek te voeren en te voeden over goed onderwijs. Het kleurrijk en fraai vormgegeven blad is los verkrijgbaar en gratis af te halen bij Onderwijsavonden in Driebergen. Wilt u 5 of meer exemplaren, als geschenk aan uw onderwijsteam of een aantal collega’s, dan kunt u ze hier bestellen.

Sinds zes weken begeleid ik Nora, een zestienjarige meid met een vlotte babbel. Ze is vrolijk, enthousiast, vol lef en heeft nauwelijks tijdsbesef. Lees: ze arriveert meestal te laat op school. Met een enorme toewijding, passie en – in de ogen van haar leraren – brutaliteit komt zij op voor haar eigen belangen en die van elke willekeurige klasgenoot. Kortom, Nora staat op school met grote regelmaat in the picture.

'Stond', kan ik beter zeggen. Gisteren liepen we samen door de school waar zij niet meer welkom is. Een gesprek met de teamleider – meneer B. - vormde de afronding. Een gesprek waarvan we hadden afgesproken dat het tot doel zou hebben dat Nora haar beleving van de afgelopen maanden zou kunnen ventileren.

Meteen aan het begin kreeg Nora een keurig voorbereid pleidooi te horen over hoeveel beter het voor haar zou zijn als zij op een nieuwe school een 'frisse start' zou maken en dat zij 'met een schone lei' zou kunnen beginnen. Na ruim tien minuten onderbrak ik meneer B. om hem eraan te herinneren dat er in dit gesprek vooral ruimte zou zijn voor de beleving van Nora. Goed, Nora kreeg het woord. Om na één zin weer onderbroken te worden…

De beste man had het moeilijk. Moeilijk met de aanblik van Nora, die er niet alleen gruwelijk van baalde, maar er vooral ook verdriet van had dat zij geen toegang meer had tot haar school.

Ik herkende wat hij deed. De kinderen en jongeren die ik ontmoet vertel ik wel eens dat het 'allemaal wel meevalt' en dat ze naar de positieve kant van een situatie moeten kijken. Af en toe komt er een moment dat ik hen zou willen overdragen aan een andere begeleider, om er dan aan toe te voegen dat ze bij die ander beter af zijn. Soms voel ik zelfs de drang om ze door elkaar schudden, op ze te mopperen en tegen ze te schreeuwen dat ze nu toch echt eens 'normaal moeten gaan doen!'. Het doet namelijk zeer om te zien dat zij het moeilijk hebben… Lees verder

Anne van Hees werkte als leerkracht en werd, na haar studie onderwijskunde, docent op de Fontys Pabo. Inmiddels is ze coach en begeleider bij Hulp bij ADHD, een bureau dat ADHD en aanverwante problematiek benadert vanuit de positieve psychologie. Op haar eigen site blogt Anne regelmatig over onderwijs, opvoeding en ouderschap.

Naschrift 1. Anne kreeg van een aantal hetkind-volgers vragen over wat de school gedaan had om te zorgen dat Nora op school kon blijven. Anne antwoordde: "Op het moment van schrijven van deze column stond ik met mijn rug tegen de muur. Ik begeleide Nora sinds enkele weken en er was een tweetal gesprekken met de school gevoerd. De school had echter al een geschiedenis van drie jaar met Nora en tijdens het bezoek waarin het gesprek waar ik over schrijf plaatsvond, heb ik gezien dat leraren die we in de wandelgangen tegen kwamen afwijzend en angstig op haar reageerde. Ik weet dat ook op deze school de leraren de beste bedoelingen hebben gehad en alles hebben geprobeerd wat ze konden bedenken. In mijn ogen heeft dat er helaas voornamelijk uit bestaan dat ze steeds minder gingen doen. Nora mocht bepaalde lessen niet meer bezoeken en werd op den duur in apart traject, buiten de muren van de school geplaatst. Ik had graag gezien dat er juist meer was gedaan, door onder andere te investeren in de relatie met Nora. Een ontzettend trieste situatie, die in mijn ogen ook nog eens jammerlijk werd afgerond."

Naschrift 2. Dit blog vormde het eerste deel van een drieluik over Nora, waarvan de andere twee delen hier te vinden zijn:

* Nora leert 's nachts. Wie heeft daar nu precies last van?
* Nora haalt haar eindexamen, zonder school. En viert feest, zonder haarverf