Ze werkt keihard. Te hard. Maar ze is nooit klaar. Nooit.

12 januari 2018

'Het lastigste voor haar is die ene zin. De zin die zorgt voor rode wangen en tranen van frustratie: 'We gaan verder'. Martine Huurman begeleidt een meisje dat het moeilijk heeft in de klas. Het meisje kon het niet onder woorden brengen, maar door elke week een tekening te maken kwam de essentie gelukkig boven en kon erover gepraat worden.

Ze heeft een plekje achter in de klas. Daar voelt ze zich prettig. Ze kan het goed vinden met de meiden in haar groep. Vooral in de pauzes geniet ze. Dan voelt ze zich vrij en hoeft ze niet na te denken.

Na een aantal ontmoetingen vertelt ze wat ze het lastigste vindt op school. Er zit haar namelijk iets dwars. Iets wat ervoor zorgt dat de dagen zo ontzettend lang zijn. Dat ze steeds weer naar de klok kijkt. Maar het helpt haar niet. Het is moeilijk voor haar om in te schatten hoe lang het nog duurt voordat de ochtend of middag voorbij is. Steeds weer probeert ze op te letten.

De juf begint met vertellen. In het begin lukt het haar om mee te denken. Heel soms weet ze een antwoord op de vraag. Maar anderen zijn haar altijd voor. Na een paar zinnen haakt ze meestal af. Het zijn te veel woorden. De woorden zijn leeg. Hun hoeveelheid maakt dat ze betekenisloos worden.

Maar het meest lastige voor haar is één bepaalde zin. Een zin die ze elke dag een paar keer hoort. Soms wel een paar keer in een les. Vooral tijdens de klassikale lessen. Maar ook als ze in een klein groepje werkt, aan de tafel bij de juf. De zin 'We gaan verder'.

Deze zin zorgt voor een steek in haar buik. Voor rode wangen en zelfs tranen van frustratie.
'We gaan verder.' Hoe kan het dat drie woorden voor haar zo’n groot verschil maken? Dat ze juist deze zin zonder na te hoeven denken  noemt?

Wat doet ze haar best. Ze werkt soms met het puntje van haar tong uit haar mond. Maar ze is nooit klaar. Nooit. Het is haar in al die jaren niet gelukt om haar week-werk af te krijgen. Soms kan ze er niet eens aan beginnen. Het lukt haar simpelweg niet.

Huiswerk maken lukt nog wel. Het kost soms uren van haar tijd, maar ze wil het af hebben. Koste wat het kost. Dan is ze net als de andere kinderen in haar klas. Ze levert haar werk trots in. Alleen jammer dat de juf dan geen namen noemt. Wat zou het fijn zijn om ook eens genoemd te worden bij de groep kinderen die klaar is.

Ze werkt keihard. Te hard. Maar altijd zonder resultaat. Althans dat is wat ze vertelt. Zo voelt het voor haar. Niet veel mensen beseffen hoe hard ze werkt.

Dat wat voor anderen als vanzelf gaat, kost haar tomeloos veel energie. Want ook het bedenken van een fout antwoord kost energie. Misschien nog wel veel meer. Want hoeveel weggetjes in je hoofd moet je bewandelen om tot een antwoord te komen? Hoe vaak begin je opnieuw als je merkt dat je er niet uit komt? Hoe creatief moet je zijn, om je eigen strategieën te bedenken? Hoe meer ze haar best doet, hoe minder goed ze zichzelf voelt.

Inmiddels gaat het beter. Ze is opgemerkt. Haar plekje achter in de klas voelde goed. Maar ook eenzaam. Eenzaam op de momenten dat het haar niet lukte om met de klas mee te doen. Ze was altijd bezig. Maar meestal met ander werk. In haar hoofd, tekenen of verhalen bedenken.

Nu zit ze voorin de klas. Vlakbij de juf. Ze hoeft niet veel meer te vragen. De juf is haar steeds vaker voor. Dat voelt fijn. Ze voelt zich begrepen. Natuurlijk gaat het allemaal niet vanzelf. Ze moet nog steeds extra hard werken. Harder dan de meeste kinderen om haar heen.

Maar nu met haar eigen werk. Werk wat haar lukt. Maar wat maakt voor haar het grootste verschil?

Eén zin. Eén belangrijke zin die het voor haar nu een stuk makkelijker maakt. 'Wat heb je nodig om verder te gaan?'

Drs. Martine Huurman is leerkracht geweest, locatiedirecteur, intern begeleider en behandelcoördinator in het speciaal onderwijs voor kinderen met (ernstige) gedragsproblemen. Ze werkt nu vanuit haar eigen organisatie Streep.