Gisteren mocht ik een juf begeleiden die erkent al tijden in de ‘sluimerstand’ te staan. Ze is een kei van een leerkracht, maar schiet niet meer in de lach, springt niet meer uit de band en begrenst dus ook niet meer vanuit duidelijkheid. Ze mist degene die ze vroeger was. Degene die ze eigenlijk nog steeds is. Vaak zie ik dit bij leerkrachten die veel hebben meegemaakt, die nog niet zo lang op een nieuwe werkplek of in een nieuw gebouw werken.

Het is een verdrietige gewoonte dat we ons gaan aanpassen en voegen naar onze omgeving. Waardoor een beetje minder juist veilig lijkt, gewoon doen aangepast is en onze bruisende levendigheid in slaap sukkelt. Dat levert op een gegeven moment organisaties op waar niemand meer verantwoordelijk is en niemand dus aanspreekbaar.

Het wordt tijd om te investeren in de onderwijsorganisatie van binnenuit. In de individuele medewerkers die vanuit hun kracht en vanuit hun persoonlijke visie kunnen bijdragen aan een organisatie die straalt. Om individuele ambities de collectieve ambitie te laten dragen en sturen. Ik geloof dat organisaties waar medewerkers volledig mogen excelleren, waar ieder individu in het licht mag staan en waar het wordt gestimuleerd om je te laten zien, organisaties zijn waar minder zieken zijn, medewerkers gelukkiger en gezonder zijn en resultaten omhoog gaan.

Dat vraagt van iedere medewerker inclusief de directeur om de rol die je hebt je volledig toe te eigenen, om volledig te zijn wie je bent. Je niet meer kleiner te maken dan je bent en in wat je doet. Je eigen stuurman of stuurvrouw te zijn. Helemaal zichtbaar, altijd aanspreekbaar en volledig verantwoordelijk.

Tot slot een gedicht van Marianne Williamson dat mij keer op keer raakt en anderen ook vast inspireren zal:

Onze grootste angst is niet

dat we ontoereikend zijn.

Onze grootste angst is

dat we onmetelijk krachtig zijn.

Het is ons licht, niet onze duisternis

die ons bang maakt.

We vragen ons af:

‘Wie ben ik om briljant, schitterend, getalenteerd te zijn?’

Je kunt beter vragen: Wie je bent dat je het niet zou zijn?’

Je bent een kind van God.

Jezelf kleiner voordoen helpt de wereld niet.

Er is niets verlichtends aan jezelf klein houden,

zodat andere mensen zich niet onzeker voelen bij jou.

We zijn allen bedoeld om te stralen als kinderen.

We zijn geboren om de vonk, die in ons is, te laten zien.

Het is niet in sommigen van ons, het is in iedereen.

En als we ons licht laten schijnen,

geven we onbewust andere mensen toestemming om hetzelfde te doen.

Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst,

bevrijden we met onze aanwezigheid automatisch ook anderen.

Nienke de Vries werkte als coach leerkracht en IB’er, was adjunct-directeur en richt zich nu als zelfstandig ondernemer op thema’s als de professionele cultuur en de sociale veiligheid.