Thomas, Laurens en Amber, drie Pabo-studenten: wat heb ik ontdekt en welke leraar wil ik zijn?

5 juni 2024

In deze NIVOZ-podcast luisteren we naar drie Pabo-studenten, verbonden aan NHL Stenden in Groningen en Assen. Laurens, Amber en Thomas ronden momenteel hun opleiding af en kijken met podcastmaker Rob van der Poel terug en vooruit. Welk beeld hadden ze van een leraar? Hoe stapten ze in en wat is er in vier jaar ontdekt? Maar wellicht belangrijker – welke leraar zouden ze zelf willen zijn? Wat zien ze als hun pedagogische opdracht en zijn ze er klaar voor?

Je kunt je abonneren op de NIVOZ-podcast via Spotify en Apple Podcasts. We publiceren ongeveer tweewekelijks. Je krijgt dan bij elke publicatie automatisch een melding. Dit is aflevering 103.

We zitten deze vrijdagochtend – de dag voor Koningsdag - op een goeddeels verlaten locatie van NHL Stenden in Groningen, op een ietwat bevreemdend industrieterrein. Met Thomas Otten, op wie ik getipt was door lerarenopleider Natasja de Kroon, was er een eerste telefonisch contact. Thomas deed – net als Amber Venema – mee aan de minor Vernieuwend onderwijs en gebruikte een eigen podcast om op zijn stagepraktijk als aanstaand leraar te reflecteren. Ik luisterde een aflevering en raakte enthousiast. Het voorstel om een soortgelijk gesprek met nog twee van zijn jaargenoten te doen, viel direct in goede aarde.

Met Laurens Schulting schoof een derde studiegenoot aan en in deze NIVOZ-podcast hoor je terug wat er in vier jaar is gebeurd, dan wel hoe het vak van leraar steeds meer begint te leven, zeker als je voor de klas komt te staan. Zegt Laurens: ‘Alle opdrachten maken op de pabo, dat vind ik niet het meest ideale nee. Maar als je dan werkelijk de praktijk in mag, je leert die kinderen kennen en je krijgt een band met de klas, dat is het mooiste van onderwijs, vind ik. Niet alleen maar bezig zijn om die kinderen wat te leren - hoe rekenen werkt - maar ook hoe ze in de samenleving met elkaar om moeten gaan. Samen, je bent samen aan het leren.’

Niet alleen maar bezig zijn om die kinderen wat te leren, maar ook hoe ze in de samenleving met elkaar om moeten gaan. Samen, je bent samen aan het leren. Laurens

Niet dat zoiets direct zo wordt beleefd. Ambers eerste stappen en ervaringen – vertelt ze - waren niet direct zoals ze zich had voorgesteld. ‘Tja, je bent natuurlijk hartstikke nieuw, in mijn geval überhaupt als leraar en met een groep werken. Dus je bent dan aangesteld op wat je van de opleiding en van je mentoren meekrijgt. Dat was voor mij echt wel een beetje zoeken. Wat wil ik nou precies en hoe ga ik dit voor elkaar brengen? Ik zat in mijn eerste stagejaar op het regulier onderwijs en dat was echt in hokjes werken, zeg maar. Daar ben ik niet zo van. Ik ben iets vrijer. Van mij mogen de kinderen ook wat meer inbreng hebben. Instructie geven kan ook in een klein groepje, dat hoeft niet met de hele klas. Niet iedereen heeft het ook nodig.’

Thomas, die net als Laurens via het vmbo en de havo de weg naar de lerarenopleiding insloeg, had thuis al veel met onderwijs te maken. Zijn vader is schoolleider in jenaplanonderwijs en dus ging het gesprek aan tafel al vaak die knt op. ‘Eerst vond ik het niet zo heel interessant. Maar naarmate ik wat ouder werd, dan bleef ik langer zitten. Na het eten weet je wel. Een koffietje erbij en dan luister je wel mee en dan krijg je al een klein beetje een beeld in je hoofd van hoe je dat dan zelf zou doen.’

Naarmate ik wat ouder werd,  bleef ik langer zitten. Na het eten weet je wel. Een koffietje erbij en dan luister je  mee en dan krijg je al een klein beetje een beeld in je hoofd van hoe je dat dan zelf zou doen. Thomas

En natuurlijk draagt iedereen ook zijn eigen voorbeeld met zich mee. De leraar van voeger, die hij misschien zelf graag wel zou willen zijn. Amber noemt 'meester Johan' van de Oosterhogebrugschool in Groningen, Thomas draagt 'meester Matthijs' voor van De Driespan in Harkstede. En Laurens zal 'juffrouw Oeka' van de Bonnerschool in Gieten nooit vergeten. ‘Wat ik vooral van haar onthouden heb, is dat er heel veel plezier in de klas was en dat je daardoor ook heel makkelijk aan het leren bent. Ik denk dat dat dat het plezier niet eens zo zat in iets heel grappig of iets heel leuks doen. Maar ik denk dat ze elke leerling individueel zag. Zij had en heeft – want ik heb nog steeds contact met haar - voor zichzelf een afspraak gemaakt dat ze elke leerling - één op één - elke dag moet spreken. Niet in de klas zelf, maar echt. Als een kind even pauze heeft, of als ze op de gang lopen, waar dan ook. Elke leerling is dan gezien. En omdat je je gezien voelt, voel je dat je in die groep zit.’

In deze NIVOZ-podcast luister je een dik uur naar een levendig gesprek tussen drie leraren in opleiding, die ook elkaar bevragen over hun leraarschap, over de reis die ze hebben gemaakt en over de waarden en oriëntaties waarmee ze na e zomer de onderwijspraktijk instappen. Of?

Veel luisterplezier.