Spel, vrijheid en grenzen: de baseline van het tennisspel én van gemaakte afspraken

23 oktober 2018

Eric Mijnster, mentor op DOE040, begeleidt een groep kinderen in de gymzaal. Na afloop blijft er eentje achter: hij wil tennissen. Prima. Eric en zijn zevenjarige tegenspeler verliezen zich in het spel en pas als de moeder de gymzaal komt, beseft Eric dat de schooldag al voorbij is. Een paar dagen later meldt de jongen zich opnieuw: vandaag nog een potje? Maar op de afgesproken tijd, zit Eric alleen in de gymzaal. Erics blog over het ontdekken van het speelveld en de spelregels, ook die van sociale omgang. 

Toen de bouwers hun kapriolen in de gymzaal hadden gestaakt en de schuimrubberen blokken en matten terug in de daarvoor bestemde rolcontainers plaatsten, bleef een van de energieke krullenbollen staan. Hij keek me vragend aan. Zijn makkers verlieten de hal. Hij liep naar me toe. Op zo’n moment begin ik bij voorbaat van binnen te lachen: ik heb inmiddels door dat kinderen me echt álles kunnen vragen en ik was razend benieuwd naar hetgeen er in dit zevenjarige koppie omging. Ik hou van die onvoorspelbaarheid. Dit zijn de momenten waarop een dag een alles-veranderende wending kan krijgen. De jongen hield me niet lang in spanning: ‘Eric, ik wil nog even tennissen. Wil je meedoen?‘

Ik hou van fysieke beweging. Ik vind het heerlijk om te voelen hoe mijn lijf reageert, de balans en controle in mijn lichaam te vinden en de uitdaging op het gebied van kracht en uithoudingsvermogen aan te gaan. Helemaal als ik daar een schoolgenoot mee kan ondersteunen. Met enthousiasme keek ik toe hoe de kleine man zijn coördinatievermogen binnen no-time ontwikkelde, en ik leerde daar zo op in te spelen dat hij zijn raket en bal zonder al te veel technische details kon ontdekken. Ik waande me op Wimbledon. De finale. Matchpoint. Totdat zijn moeder in de deuropening van de gymzaal verscheen. Het was 16:00 uur. Tijd om naar huis te gaan. De krullenbol wilde blijven, maar ook op DOE duren schooldagen niet eeuwig.

Roger Federer junior wist me enkele dagen later weer te vinden. Hij stond te popelen om het Centre Court van de school opnieuw te betreden. Ik ook. Maar ik had nog wat dingen op het programma staan: een bijeenkomst over de officiële opening van de school en het bedenken van een toneelstuk met de meiden van de toneelkring. Dat legde ik hem uit. En ik zei dat ik om 12:30 uur, na de lunch, dolgraag een zinderende pot zou willen spelen. Deal? Deal!

Iets voor 12:30u zat ik zenuwachtig in de kleedkamer. Door m’n klamme handen kreeg ik mijn schoenveters amper gestrikt. Het lukte nadat ik mezelf in de spiegel indringend had toegesproken. Ik was niet zeker van mijn zaak. Ik sloeg een kruisje voor het binnenstappen van de hal en toucheerde de lijn van het speelveld alvorens ik aan een intensieve warming-up begon. Ik vreesde genadeloos van de baan geslagen worden. Maar dat gebeurde niet. Ik trok de zaaldeur na enkele minuten alweer achter me dicht. Mijn tegenspeler was niet op komen dagen. Toen ik naar buiten keek, zag ik hem helemaal opgaan in een live action role playing-avontuur.

Het is helemaal oké als iemand erachter komt dat iets anders belangrijker is dan vooraf bedacht. Superfijn zelfs. In vrijheid komt een mens er gaandeweg achter waar hij of zij écht voor wil leven. Het is echter niet oké als je een afspraak hebt gemaakt met iemand en je die persoon niet op de hoogte brengt als je plannen veranderen. Want dan wacht die persoon voor niets op je. Zoiets vertelde ik de eigen koning toen hij me veertig minuten na de oorspronkelijke aanvangstijd ongeduldig kwam vragen om mee de baan op te gaan. Ik zei hem dat ik nog steeds wilde tennissen, maar inmiddels met iets anders bezig was. Dat ik nu niet op stel en sprong mee wilde, hoe teleurgesteld hij daar ook over was. Dat ik de toeschouwers rond het Centre Court daarna met hem zou kunnen vermaken, om 14:00 uur.

De kleine man had helemaal geen zin om nog een keer te wachten en onderging de consequentie van zijn eigen keuze rusteloos. Hij baalde. Hij verloor me geen moment meer uit het zicht. De klok ook niet. Het wachten duurde héééél lang, maar hij wilde onze afspraak niet nog eens missen. Hij wilde er de tweede keer per se bij zijn. En toen ik me wederom prepareerde voor wat vertier in de gymzaal, was mijn compagnon wél van de partij. Het stadion zat nog vol, toen we anderhalf uur later dan gepland alsnog oog in oog stonden. De ene weergaloze rally volgde op de andere. Het publiek stond op de banken. Ik genoot van de toenemende fysieke controle van de onbevangen krullenbol. Federer in spé liet in enkele sets opzienbarende vorderingen zien. Toch had hij de grootste les van de dag waarschijnlijk buiten de tennisbaan geleerd: in alle vrijheid die het leven biedt, heb je ook verantwoordelijkheid te nemen voor je doen en laten. Dus wat wil je echt? En ben je bereid daarvoor te gaan? Ik kijk uit naar het moment van aanvang van onze volgende finale.

De tennisser heeft me inmiddels gevraagd om hem elke maandag om 12:00 uur op te halen, want de tijd bijhouden is nog een lastig ding. Ik vind het fantastisch om te zien dat hij initiatief neemt om te kunnen doen wat hij wil doen. Tot maandag!

Eric Mijnster

Dit blog verscheen eerder onder de titel 'Centre court' op de site van Eric Mijnster. Eric is mentor op en woordvoerder van democratische school DOE040 in Veldhoven. Over zijn reisavonturen en zijn persoonlijke zoektocht naar betekenis schreef hij het boek ‘Het geluksgevoel’ en geeft hij presentaties. Zie ook: ericmijnster.nl