Sorry is het krachtigste woord

15 februari 2023

Het leven van een leraar in het speciaal onderwijs is nooit saai. Bart Heeling kan er uren over praten. Zoals over die keer dat hij de 8-jarige Jake in de klas kreeg, die hem dreigde te schoppen als hij niet aan de kant zou gaan. Voor hij het weet, rollen ze samen over de grond in de klas.

Aan het begin van de ochtend komt een collega binnen. Hij heeft leerling Jake vast en vraagt of deze even bij mij in de klas mag zijn, omdat het nu écht even niet gaat in z'n eigen groep.
‘Hij valt zijn juf aan.’
Jake biedt flinke weerstand, schopt en slaat, scheldt en spuugt. Ja, Jake is behoorlijk van slag.

Hij heeft tranen in z'n ogen en een oude kras op zijn slaap.

In mijn klas zijn relatief weinig leerlingen, het is rustig en iedereen is welkom. Natuurlijk mag Jake hier even zijn.
‘Ga maar hoor, collega, het komt goed,’ zeg ik tegen m'n collega en hij gaat.
Terwijl m'n collega weer vertrekt, sta ik in de deuropening en probeert Jake er langs te komen. Maar ja, dat lukt natuurlijk niet helemaal. Ik ben al tweeënvijftig, hij is acht.
‘Ga aan de kant, of ik schop!’ zegt Jake.
Het is geen vraag, dus geef ik geen antwoord.
Maar ik blijf staan.
‘Nu!’ zegt Jake, ‘want ik ga je slaan, spugen en bijten.’
Hij staat dreigend voor me en zet een been naast mij been, trekt aan m'n arm en drukt tegen me aan. Maar er gebeurt niets.

‘Jake,’ zeg ik, ‘denk je dat je mij op de grond krijgt?’
Er ontstaat een soort glimlachje.
Ik ga in de houding staan, hij ook en hij pakt me vast. En dan rollen we al over de grond.
Bij het opstaan ga ik meteen weer in de deuropening staan.
‘Nog een keer, ‘ zegt hij, ‘ga dáár maar staan!’ en hij wijst naar het midden van het lokaal.
Hmm, hij probeert nog steeds terug naar z'n klas te gaan.
‘Ga je gang!’ zeg ik. M'n andere leerlingen, van wie de meesten rond of tegen de twaalf zijn, kijken verwonderd toe of gaan hun eigen gang.
Opnieuw rollen we over de grond en ik zie dat z'n neus vol zit. Twee porties erwtensoep. Ik pak een zakdoekje en zeg: ‘snuiten maar!’ Het is vertederend hoe hij zich overgeeft aan het snuiten in het zakdoekje.

Ik pak een stickerboekje en zeg: ‘Blijf nog maar even plakken hier!’ Jake gaat stickers plakken op nummer. Leert hij tenminste ook nog wat.

Afleiden, vaak werkt het zo goed.

Na een kwartiertje wil hij wel terug naar z'n groep. We spreken af wat hij gaat zeggen tegen de juf en we lopen er naartoe.

‘Sorry,’ zegt Jake.
‘Ik wil ook sorry zeggen,’ zegt z'n juf, ‘omdat ik zo boos op je was.’
En ik zie een gigantische ontspanning in zijn zo jonge gezicht.
Het kwam goed, de rest van de dag. Met nog enkele strubbelingen, dat wel.

Sorry zeggen. Ook als leerkracht, wanneer je merkt dat je emoties de leiding over jezelf hebben genomen. Ik heb het na schooltijd nog met m'n collega over gehad. Kippenvel.

Vergeving 2.0.
Een prachtreflectie voor dit weekend.

Sorry is niet het moeilijkste woord; sorry is het krachtigste woord!

Dit blog is met toestemming overgenomen van de LinkedIn-pagina van Bart Heeling

Bart Heeling heeft in 2011 een master special educational needs als gedragsspecialist afgerond en werkt sinds enkele jaren als leerkracht in het speciaal onderwijs cluster 4.