Ruzie & vriendschap

19 augustus 2017

Zo nu en dan kom je kinderen tegen in de groep, die samen fungeren als eenheid. Twee-handen-op-een-buik, twee zielen één gedachte, een geboren duo. Zo ook Kira en Bo. Drie jaar geleden kwamen ze bij elkaar in de stamgroep van Bastienne Bijl, om vervolgens daarna gezusterlijk door het leven te gaan. Tot ze ruzie kregen...

Hoewel Kira en Bo beiden vanaf de onderbouw al goede vriendschappen met andere kinderen hadden opgebouwd, was de aantrekkingskracht zo groot dat ze meteen onafscheidelijk waren.

Bo en Kira zitten inmiddels in groep 8 en krijgen niveaulessen een klaslokaal verder. Na deze les komen de meiden de stamgroep weer in en zie ik meteen dat er iets mis is. Het ene gezicht staat op onweer en bij het andere gezicht is een grote regenbui op komst, de eerste druppels zijn al zichtbaar. De meiden negeren elkaar en doen alsof er niets aan de hand is.

Als de rest van de groep gaat eten en drinken neem ik de meiden even mee naar de gang om te praten. Eenmaal op een rustig plekje barst het onweer los. 'Ik wist een antwoord op een som niet en ze lachte me gewoon uit! Ik weet heus wel dat zij naar de HAVO gaat en ik naar het VMBO, maar dan hoeft ze dat toch er toch niet in te wrijven.' De ogen van Bo springen open en er verschijnt een rode blos op haar wangen. 'Maar, maar… daar lachte ik helemaal niet om!' stamelt ze, ondertussen rollen de tranen over haar wangen. 'Een jongen aan tafel deed iets geks en daar moest ik om lachen.' Kira kijkt haar wantrouwend aan en veegt ook haar tranen weg. 'Maar dit was echt niet de eerste keer!' Bo slaat haar ogen neer.

'Lastige kwestie', zeg ik, 'ik geloof wel dat Bo Kira niet heeft uitgelachen, maar dat neemt niet weg dat Kira een naar gevoel heeft overgehouden aan de situatie.' De meiden kijken elkaar aftastend aan. 'Maar weet je wat het is, het feit dat dit jullie allebei zoveel doet zegt wel iets over jullie vriendschap.' Bo kijkt verbaasd en Kira rolt met haar ogen. 'Kijk eens', ga ik verder, 'wat zie je bij Bo toen je vertelde dat je het gevoel had dat ze je uitlachte?' 'Ze is verdrietig', fluistert Kira. 'Juist. En wat zie jij bij Kira, Bo?' 'Ze is ook verdrietig', antwoordt Bo. 'Ik weet zeker dat ze bij elk ander persoon uit de groep ‘boeien!' had geroepen, als er gelachen werd. Maar bij jou raakt het haar en het raakt jou dat zij verdrietig is. Dat is vriendschap en dat betekent dat het jullie ook lukt om deze miscommunicatie op te lossen en er iets van te leren. Ruziemaken is soms best belangrijk...'

Ik zie dat de storm bij beide kinderen is gaan liggen. 'Zo, nu laat ik jullie even alleen, hier hebben jullie mij niet meer bij nodig'. Ik loop de groep weer in, de pauze is voorbij. Door het raam zie ik de meiden lachen, even later komen ze gearmd de groep weer in. 'Nooit geweten dat je door ruziemaken kan leren wie je vrienden zijn!' zegt Kira opgewekt. 'En, klopt het?', vraag ik. 'Jep!' zeggen de meiden in koor.

Bastienne Bijl is leerkracht op Jenaplanschool De Keerkring in Schagen en moeder van twee kinderen.