'Pubers kunnen de stormen van de herfst niet gebruiken, het stormt al genoeg in hun hoofd'

11 oktober 2014

De leerlingen in de 5havo-klas van Lianne de Ree zijn weer ingepakt in shawls, vestjes en dikke truien in plaats van in fleurige jurkjes en korte broeken. ‘Mevrouw, ik heb het zonet uitgerekend, nog maar 171 dagen en dan begint de meivakantie. En in de meivakantie is het vaak al mooi weer.’  Haar blog over een abrupte overgang, voor 16-jarige pubers: 'Pubers kunnen de stormen van de herfst niet gebruiken, het stormt al genoeg in hun hoofd.'

De bladeren vallen, de dagen worden korter. De leerlingen in mijn 5havo klas zijn weer ingepakt in shawls, vestjes en dikke truien in plaats van in fleurige jurkjes en korte broeken. De gebruinde koppies van net na de zomervakantie maken plaats voor vermoeide, witte gezichtjes die klagend over het snertweer naar buiten kijken. De zomer, gevuld met leuke dingen, zon en veel vrije dagen voelt alweer eeuwen geleden.

‘De herfst is zó net niks mevrouw, alleen maar bladeren, regen en wind. In de winter kun je tenminste nog schaatsen en in de zomer op het strand liggen, maar wat moet je eigenlijk doen in de herfst?’ Ik opper iets van lange boswandelingen en mooi kleurende herfstbladeren waarop ik verbijsterend word aangekeken. Boswandelingen in de regen? Dan word je hartstikke nat! Warme chocolademelk, lange avonden gezellig op de bank tv series kijken, het uitkijken naar de feestdagen in de winter, het biedt allemaal geen soelaas. ‘Mevrouw, ik wil gewoon zomer, lekker op het terras hangen en vooral niet de hele dag in zo’n klaslokaal zitten.’

Als je erover nadenkt is het ook niet te doen. Je bent zestien, zeventien jaar. Je lichaam is gevuld met een onrustige, nieuwe energie. Je wilt actie, tijd spenderen met vrienden, avonturen beleven. Toch zijn je dagen gevuld met het doorbrengen in stoffige, te koude of te warme lokalen (‘Mevrouw, mag de airco uit, het is hier zo koud. Nee mevrouw, mag ‘ie aanblijven, ik stik van de hitte!’), luisterend naar de niet-altijd-even-inspirerende verhalen van volwassenen die het beste met je voor hebben, wat dat dan ook moge zijn.

De eindexamens komen dichterbij maar het voelt eigenlijk ook nog erg ver weg, ook al zeggen alle docenten dat ‘het mei is, voordat je het weet’. En dan nog al die andere zaken naast je examens waar je je mee bezig moet houden. Studiekeuze, een kamer zoeken, of toch nog even thuis blijven wonen? Om nog maar te zwijgen over de liefde, vriendschappen, ouders die je op de valreep overladen met adviezen voor je definitief uitvliegt, onzekerheden. Al die gedachten, ervaringen en zorgen houden je ’s nachts uit je slaap, maar in de ochtend gaat wel weer om zeven uur die verdomde wekker waarop je door de stromende regen soms kilometers naar school moet fietsen. Pubers kunnen de stormen van de herfst niet gebruiken, het stormt al genoeg in hun hoofd.

‘Mevrouw, ik heb het zonet uitgerekend, nog maar 171 dagen en dan begint de meivakantie. En in de meivakantie is het vaak al mooi weer.’ Haar gezicht licht op na deze constatering, in haar ogen een verlangen naar de vrijheid die de zon met zich meebrengt.

Wachten duurt soms lang als het gepaard gaat met het grote smachten.

Lianne de Ree heeft 11 jaar als docent Engels gewerkt en werkt nu als educatief auteur/ tekstschrijver binnen haar bedrijf Firewords Tekst & Taal.