Prehistorisch drieluik

2 juli 2018

Kinderen verdienen het om ruimte te krijgen de indrukken die ze opdoen op hun eigen manier uit te drukken. Op EGO-school Uilenspiegel ziet leerkracht Sjaak van Moorsel in de pauzes hoe de kinderen hun interesse in de prehistorie uitleven (en de tijd verliezen) door de aanwezige materialen. Zijn collega Floor vertelt hem hoe klasgenoot Ties en zijn meegebrachte boek daarvan de aanstichters waren.

Het is één van die heerlijke warme dagen waarvan we er dit jaar al zoveel hebben gehad. Dinsdagmiddag om precies te zijn. Tussen de middag spelen de kinderen op onze school op het schoolplein en één van de leerkrachten heeft dan samen met een aantal overblijfouders pleinwacht. Deze dinsdag ben ik aan de beurt. Ik wandel over het plein en kijk rond. Plots blijven mijn ogen geboeid kijken naar een tafereeltje in een hoek van onze speelplaats. Hier liggen veel takken en boomstronken waarmee kinderen kunnen spelen. Vijf kinderen zie ik daar spelen. Ik loop er naar toe. Devin is samen met Julie druk bezig. Wanneer ik vraag wat ze aan het doen zijn zegt Devin: ‘Wij zijn onze pijlen aan het slijpen aan deze steen.’ Hij kijkt niet op. Hij blijft aandachtig bezig met zijn werk. Julie trouwens ook.

Twee meter verder zie ik Mijke zitten. Samen met Roos en Din. Zij hebben een pan met blaadjes en roeren door de pan. Zij maken overheerlijke soep begrijp ik. Zo mooi om te zien. Gedrieën zijn zij in opperste concentratie om een overheerlijk soepje klaar te maken. Ik kom dichtbij maar ze hebben geen oog voor mij. De soep. Daar draait het om.

Ook Sietse en Loet zitten helemaal in hun werk. Ik loop er iets dichter naar toe en vraag Sietse wat hij aan het doen is. Sietse vertelt: ’Dit is de slurf van een mammoet, de schors is zijn huid. We hebben de huid er nu bijna vanaf en zijn nu bij het vlees van de slurf van de mammoet’. Ook mij gunt hij geen blik in mijn ogen. Onverstoorbaar werken ze door.

Ik vind het prachtig dat deze drie tafereeltjes met elkaar te maken hebben. Het is net alsof ik in een film van een prehistorisch dorp terecht ben gekomen. Aan Devin vraag ik waarom ze dit werk doen. ‘Ties heeft een boek over geschiedenis bij. Het gaat over heel vroeger. Het stenen tijdperk. We hebben het in de kring gekeken, onze juf heeft er in voorgelezen. We hebben er een project van gemaakt. Samen hebben we ook al filmpjes over het stenen tijdperk gekeken’, zegt Devin. ‘En nu zijn wij in het stenen tijdperk’, besluit hij. Ik geniet van hun spel en deel dit met Floor. Juf Floor zegt: ‘Ties had het boek over geschiedenis bij en ik merkte wanneer ik met de kinderen met de les wilde beginnen ze dit boek bijna niet weg konden leggen. Ik had er al een paar keer met Ties samen uit gelezen en Ties  ook samen met andere kinderen. Het boek was echt een belangrijk document in de klas. Toen ik aan de klas vroeg... dus dit vinden jullie leuk? Kreeg ik een grote JAAAA.’ Floor vertelt verder: ‘Willen jullie graag meer te weten komen over de geschiedenis, vroeg ik? Dan gaan we bij het begin van de geschiedenis beginnen. En zo kregen we het over het stenen tijdperk. Buiten ontstaat  de fantastische verwerking ervan. Iedere dag vragen de kinderen wanneer ik binnen kom of we weer verder gaan met geschiedenis. Het leeft. Het is van hun.’

Ik laat Floor mijn drie foto’s zien en ze is zichtbaar onder de indruk. Floor: ‘Ik mag de kinderen zo ontzettend veel leren omdat ik de ruimte voel voor hun initiatieven, behoefte en belevingswereld. En daar speel ik op in. DIT is waarom ik het ervaringsgericht onderwijs zo’n prachtige onderwijsvorm vind. ’ 

 Hoe gaaf dat kinderen zelf een manier kiezen om indrukken die ze opdoen zelf uit te drukken. Laten we de kinderen daar vooral ruimte voor geven. De drie foto’s staan nu al een paar weken op mijn smartphone. Een drieluik waarop kinderen tijd vergeten, gepassioneerd in hun spel zitten. Zo mooi. Ik kijk naar de foto’s.  Ik koester ze.

Sjaak van Moorsel is leerkracht op de Uilenspiegel in Boekel.