Ontmoeting met een oud-leerling

5 oktober 2022

Jaren geleden is het alweer, dat Wilma van Esch als jonge leerkracht een vluchteling van een jaar of zes in de klas kreeg. Ze had geen idee van wat hij had meegemaakt, van zijn achtergrond, maar hij raakte een snaar in haar. Jaren later zag ze hem weer. En hij haar.

Jij was 6, denk ik. Je geboortedatum was net als die van een aantal andere gevluchte kinderen gezet op 1 juni. Het had ook 1 januari kunnen zijn. Je kwam bij ons in de klas. Ik had geen idee. Waar je vandaan kwam, hoe het voor je was, hoe je hier gekomen bent?

Ik was twintig jaar ouder dan jij en wist dat jij al zo veel meer van de wereld had gezien dan ik. Zoveel meer verschrikkingen, zoveel meer angst, zoveel meer van dingen waar ik geen weet van had. Er was nog geen internet. Het journaal liet niet zien wat jij hebt moeten doorleven. Je kwam gewoon in mijn klas.

We hadden een ritme in de klas, en wonderlijk genoeg bewoog je mee. Soms ook niet. Dan was je boos of bang of gefrustreerd. En kon het zomaar zijn dat je andere kinderen pijn deed. Soms was ik er niet op bedacht, en piepte je er tussen uit. De ergste keer was toen je samen met je vriendje een fikkie had gestookt in de toilet. Ik rook het vanuit de klas en schrok me te pletter.

Had ik meer moeten weten over de oorlog, over jouw reis, jouw land, jouw vlucht? Had ik anders moeten reageren op jouw komst, anders moeten zijn?

Het was zoals het was. Ik was een jonge leerkracht, jij een jonge vluchteling. We ontmoetten elkaar op een fijne school, waar we samen onze weg probeerden te vinden. En er waren cursussen NT2 die ik kon volgen. Over hoe ik jou onze taal kon leren… Alsof dat het meest belangrijk was.

Jaren later zag ik je weer. Vol trots vertelde je me dat je maatschappelijk werker was geworden. En echtgenoot en vader. En je wist nog hoe wij samen waren toen. Ik ook. Meteen. Een golf van liefde overviel me. Ik zou sorry willen zeggen voor alles wat ik niet wist. En dank je wel, voor alles wat we samen leerden. Maar vooral sorry, dat ik tekort schoot in jouw begeleiding. Ik had geen idee. Maar wat ongelooflijk waardevol dat ik je opnieuw heb mogen ontmoeten. Dank je wel!

Je juf.

Wilma van Esch is ecologisch pedagoog. Ze werkt als zzp-er, verzorgt lezingen, trainingen en begeleidt innovatieprocessen.

(afbeelding: Pawel Kuczynski – Facebook)