Onderwijs is verbinding

9 maart 2023

“Aan het eind van de dag ben je moe, zo moe. Je vraagt je soms af waar je mee bezig bent, voelt je even prikkelbaar en mist grip op je werk. Maar tegelijkertijd denk je aan jouw 25 leerlingen, die morgen weer de school binnenwandelen met hun rugtasjes vol appels, koekjes en pakjes drinken. Dit is waarvoor jij hebt gekozen.“ Leerkracht Bart Heeling schreef een ode aan het onderwijs en het mooiste beroep van de wereld.

Stel je voor, je bent leerkracht*. Je werkt op een leuke, frisse, reguliere basisschool en in je klas zitten 25 leerlingen. Je zegt regelmatig dat je het mooiste beroep ter wereld hebt.

Echter, twee van je leerlingen hebben een ASS en twee anderen zijn gediagnosticeerd met ADHD. Verder zit er een kind met ODD, twee met dyslexie, een kind met een probleem in de hechting en een hoogbegaafde leerling in je klas. Daarnaast heb je een leerling met een LVB en een leerling met een vermoeden van een TOS.
Ook zijn er drie leerlingen met gescheiden ouders en een leerling die geen vader meer heeft. Van één leerling weet je dat het getraumatiseerd is vanwege een heftig verleden.

Om in de onderwijsbehoeften van je leerlingen te voorzien, heb je nagedacht over de inrichting en hanteer je een strak programma. De leerling met ODD bijvoorbeeld zit aan je bureau, die met een trauma op een rustig plekje waar niemand achterlangs loopt, voor de leerlingen met autisme heb je een zichtbaar en vast programma, voor de leerling met TOS lees je de les nog even langzaam met veel mimiek voor, de hoogbegaafde leerling krijgt veel ruimte om mee te denken, je let op je stemverheffing vanwege de triggers, met vaderdag ben je voorbereid en de leerling met ADHD mag tijdens de les zonder te vragen even de klas uit.

Als school zijn jullie resultaatgericht, besteden jullie extra aandacht aan begrijpend lezen en binnenkort staat er een bezoek van de inspectie te wachten. Maar de cito's en de rapporten komen er ook alweer aan, met de daaropvolgende oudergesprekken.

Je mailbox telt 82 ongelezen berichten.

Aan het eind van de dag ben je moe, zo moe.
Je vraagt je soms af waar je mee bezig bent, voelt je even prikkelbaar en mist grip op je werk. Maar tegelijkertijd denk je aan jouw 25 leerlingen, die morgen weer de school binnenwandelen met hun rugtasjes vol appels, koekjes en pakjes drinken. Dit is waarvoor jij hebt gekozen.

En dan bedenk je: het zijn kinderen. Ze zijn alle 25 uniek. En zij hebben die keuze niet. Zij moeten en jij mag.

De volgende dag ga je met een fris gemoed op weg naar school. Met een kopje koffie sta je in de deuropening en wandelen ze alle 25 binnen, vol met verhalen, of met verlangens, met verwachtingen, of slechts met slaap in hun oogjes.

Dan begint de dag, zonder stoornissen, zonder resultaten, zonder cito's en zonder inspectie.
Maar met warmte, met een glimlach en met een verhaal.

En wanneer de deur is gesloten, verandert de klas in een groep.

Onderwijs is verbinding, erbij horen. Onderdeel uitmaken van iets dat groter is dan jezelf.

Onderwijs is niet de toekomst.
Onderwijs is het heden.
Morgen begint het weer!

--
*gebaseerd op m'n eigen ervaring, toen ik nog in het regulíére onderwijs werkte.
Dit verhaal is een ode aan al mijn onderwijscollega's die nog dagelijks voor deze opdracht staan.

Dit blog is met toestemming overgenomen van de LinkedIn-pagina van Bart Heeling

Bart Heeling heeft in 2011 een master special educational needs als gedragsspecialist afgerond en werkt sinds enkele jaren als leerkracht in het speciaal onderwijs cluster 4.