Onderlinge irritaties: ‘Maar kent het Syrische meisje de afspraak dan wel?’

25 juni 2016

De aanpassing van de Syrische kinderen in de klas van Mascha Groenman verloopt soepel. De kinderen spreken al wat Nederlands, leggen contacten en ze hebben plezier. Maar soms gaan dingen nog niet helemaal lekker. Bijvoorbeeld als een van de meisjes met een iPad foto’s aan het maken is, maar daar geen toestemming voor vraagt. Haar klasgenootjes zijn geïrriteerd, maar het meisje begrijpt niet wat er van haar verwacht wordt. Mascha roept de kinderen bij elkaar in de kring.

Het is verbazingwekkend hoe snel de Syrische kinderen Nederlands leren. Na een paar dagen kennen ze al een aantal woordjes, waarbij ‘juf’, ‘iPad’, ‘computer’ en ‘toilet’ de meest gebruikte zijn. De dametjes, die zich nu al een poosje in groep 3 begeven, beginnen langzaam hun plekje te vinden. Ze leggen wat contacten met anderen, durven wat te vragen en spelen mee. De laatste week hoor ik ze zelfs weleens hardop lachen.

Vanmorgen gaf een van de meisjes me bij binnenkomst een hand en vroeg om de iPad. Ze mocht hem van mij pakken. In de ochtend werken we met in een circuit met leesspelletjes. Dan gaan er twee kinderen met de iPad de school door, op zoek naar woorden van letters die op dat moment centraal staan. Daarbij maken ze ook foto’s van elkaar. Ze heeft duidelijk goed gekeken, want ook dit Syrische meisje weet de camera te vinden en maakt uitgebreid foto’s van haar klasgenootjes.

Terwijl ik een kind op weg help, ontstaat er wat commotie aan de andere kant van het lokaal. Ik luister wat er gebeurt. Met luide stemmen roept een groepje dat het meisje moet stoppen met foto’s maken. Ze begrijpt het niet en gaat door. Boos komen ze bij mij verhaal halen: ‘Wij zeggen “stop, hou op”, maar zij gaat gewoon door! Ze vraagt het niet eens!’

Ik probeer ze te kalmeren door te vertellen dat ze ze nadoet en dat daar niets mis mee is. Maar daar zijn de kinderen het niet mee eens: ‘Ze moet het vragen!’ Ik merk dat er een afspraak is gemaakt die ik niet ken. Ik vraag daarom de kinderen in de kring te komen zitten. De stoeltjes worden bijgeschoven en de kinderen zitten snel. Ik laat ze vertellen wat ze dwars zit: ‘Als ik van iemand een foto maak, omdat hij een letter heeft die ik nodig heb, vraag ik eerst of dat mag! En zij vraagt niks!’

Ik laat de kinderen nadenken: kent het meisje die afspraak? Ik zelf kende de afspraak niet, maar ik vind het wel een hele goede afspraak. En kan je het haar vertellen? In stilte wordt nagedacht. Dan komt Nik met een voorstel: ‘Zal ik het haar voordoen?’ Ik knik. Hij pakt haar bij de hand, loopt met haar naar Karel en vraagt dan: ‘Mag ik een foto van jou maken?’

Hij stoot het meisje aan. Zachtjes herhaalt ze: ‘Foto maken?’ Karel knikt. Ze tilt de iPad op en Karel lacht zijn liefste lach naar de camera. Trots laat ze hem haar foto zien. De rust is weergekeerd.

Mascha Groenman is leerkracht op een basisschool in Bergen en moeder van twee kinderen, waarvan de oudste PDD-nos en dyslexie heeft en de jongste hoog/meer begaafd is. Dit is haar eigen blog.